Cabbâr Dede Allah adamlarındandır. Onun devlet adamları yanındaki îtibârını çekemeyen bâzı kimseler; "Cabbâr Dede'nin koyunları ekinlerimize zarar veriyor" diye, Karakol kumandanına şikâyet ettiler.
Kumandan emretti:
"Gidin Onu getirin!"
Zaptiyeler, Cabbâr Dede'nin dergâhına varıp, kendisini kumandana götüreceklerini bildirince, onlara; "Siz gidin, ben de geliyorum" dedi. Zaptiyeler ayrılınca, Ceyhan Irmağına gitti.
Seccâdeyi aldı.
Su üstüne yaydı.
Kendi de üzerine oturup kısa zamanda Karakola vardı. Zaptiyeler, Cabbâr Dede'nin kendilerinden önce geldiğini görünce, çok şaşırdılar. Karakol Kumandanı bu zâtı gördü.
Kalben sevdi.
Ve kendisine;
"Köylüler senden şikâyetçi. Koyunların köylünün ekinlerini yiyip, onlara zarar veriyormuş, aslı var mı?" diye sordu.
Mübârek dinledi.
Ve kumandana;
"İki asker gönder, koyunlarımı onların ekin tarlasına sürsünler. Eğer o ekinleri yerlerse, suçlu olduğumu kabûl edeceğim" dedi.
Kumandan;
"Peki" dedi.
Ve vazîfelendirdiği iki zaptiye, Cabbâr Dede'nin koyunlarını alıp köylülerin ekin tarlalarına sürdüler. Ama gördüler ki, bir tek koyun bile başkasının tarlasından aslâ yemiyor.
Buna şâhit oldular.
Ve gelip anlattılar.
Kumandan, Cabbâr Dede'nin iftirâya uğradığını hükmedip, köylüleri azarladı. Câhil köylülerin bu hareketlerine üzülen Cabbâr Dede; "Mahsülünüz bol olsun, ama bereketi olmasın" diye duâ etti.