Âlimleri seven Cünd vâlisi, bir gün Ca'fer bin Abdürrahîm Kilâî hazretlerine "rahmetullahi aleyh" haber gönderip insanlara doÄŸru yolu göstermesini ricâ etti.
Ca'fer Kilâî ona;
"Bir ÅŸartla" dedi.
Åžart ne deyince de; "Bana hâkimlik teklîf etmiyeceksiniz" buyurdu. Vâli kabûl edince, O da Cünd'e gelip yerleÅŸti ve insanlara ilim öÄŸretmeye baÅŸladı. Bir zaman sonra Süleyhî adında biri yeni vâli tâyin edildi.
Cünd ÅŸehrine geldi.
Ve oranın halkına;
"Bu ÅŸehirde en büyük âlim kimdir?" diye sordu. "Burada en büyük âlim Ebû Abdullah Ca'fer'dir" dediler.
Bu zâtı çağırdı.
Ve kendisine;
"Bu ÅŸehrin kâdısı, hâkimi sen olacaksın" dedi. O ise; "Ben bu vazîfeye lâyık deÄŸilim. O vazîfe de bana uygun deÄŸil" diyerek kabûl etmedi.
Vâli Onu dinledi.
Ve çok sinirlendi.
Ebû Abdullah Ca'fer hazretleri de ayrılıp köyünün yolunu tuttu. Süleyhî ise, Onun nereye gittiÄŸini öÄŸrenip adamlarıyla peÅŸine düÅŸtü.
Sonra yetiÅŸtiler.
Hücûma geçtiler.
Ve kılıçlarını çekip mübârek bedenine defâlarca vurdular. Ancak Allahü teâlânın hikmetiyle kılıçları kesmedi. Ama darbeler tesiriyle bayıldı. Öbürleri anlıyamadılar.
Öldü sandılar.
Ayrılıp gittiler.
Oradan geçmekte olan birisi Ebû Abdullah Ca'fer hazretlerini tanıyıp köyüne götürdü. Köylüler başına gelenden sordular.
"Ne oldu?" dediler.
O da cevap verip;
"Onlar bana kılıçla vururken ben Yâsîn-i ÅŸerîfi okuyordum. Kılıçları beni kesmedi" buyurdu.