Büyük âlim Takıyyüddîn bin Salâh ile Ebü'l-Hasan Alî el-Harîrî "rahmetullahi aleyhimâ" hazretleri bir yerde bir araya geldiler. Alî el-Harîrî; "Misâfirimize bir ÅŸey ikrâm etmemiz îcâb eder" dedi. O sırada bir koyun sürüsü geldi.
Orada yayıldılar.
Talebeden birine;
koyunlardan birini gösterip; "Git, ÅŸuradaki hem kendi hem kuyruÄŸu iri olan alaca renkli koyunu al getir!" buyurdu. Bu, Takıyyüddîne garip geldi.
Aklı da almadı.
Kendi kendine;
"Her hâlde Åžeyh Alî beni imtihân etmek istiyor. Bu koyunu yemek câiz olmaz. Onlar yese de, ben yemeyeceÄŸim" diye düÅŸündü.
Koyunu kestiler.
Sonra piÅŸirdiler.
Nihâyet sofra kuruldu. Tam yemeye baÅŸlıyacaklardı ki, o esnâda nefes nefese biri gelip; "Az önce buradan bir koyun sürüsü geçti mi?" diye sordu.
Cevap verdiler ki:
"Niye sordun?"
Gelen kiÅŸi; "O sürüde kendisi ve kuyruÄŸu iri olan, alaca renkli bir koyunu Alî Harîrî hazretlerine ve sevdiklerine nezretmiÅŸtim" dedi. Oradakiler; "Evet bahsettiÄŸin vasıftaki koyun, ÅŸu sofradaki koyundur" dediler.
O kiÅŸi çok sevindi.
"Çok ÅŸükür" dedi.
"Ä°sâbet olmuÅŸ. Koyun sâhibini bulmuÅŸ!" diye de ekledi. O zaman Alî el-Harîrî, Takıyyüddîn bin Salâh'a nazar etti ve; "KiÅŸi dâimâ hüsn-i zanda bulunmalıdır" buyurdu.
Takıyyüddîn bin Salâh;
"Tövbe olsun" dedi.
Çok piÅŸmân oldu.
Mahcup da oldu.
Ve derhal Alî El Harîrî hazretlerinden özür ve af dileyip, bir daha da yanından ayrılmadı.