Büyük âlim Takıyyüddîn bin Salâh ile Ebü'l-Hasan Alî el-Harîrî "rahmetullahi aleyhimâ" hazretleri bir yerde bir araya geldiler. Alî el-Harîrî; "Misâfirimize bir şey ikrâm etmemiz îcâb eder" dedi. O sırada bir koyun sürüsü geldi.
Orada yayıldılar.
Talebeden birine;
koyunlardan birini gösterip; "Git, şuradaki hem kendi hem kuyruğu iri olan alaca renkli koyunu al getir!" buyurdu. Bu, Takıyyüddîne garip geldi.
Aklı da almadı.
Kendi kendine;
"Her hâlde Şeyh Alî beni imtihân etmek istiyor. Bu koyunu yemek câiz olmaz. Onlar yese de, ben yemeyeceğim" diye düşündü.
Koyunu kestiler.
Sonra pişirdiler.
Nihâyet sofra kuruldu. Tam yemeye başlıyacaklardı ki, o esnâda nefes nefese biri gelip; "Az önce buradan bir koyun sürüsü geçti mi?" diye sordu.
Cevap verdiler ki:
"Niye sordun?"
Gelen kişi; "O sürüde kendisi ve kuyruğu iri olan, alaca renkli bir koyunu Alî Harîrî hazretlerine ve sevdiklerine nezretmiştim" dedi. Oradakiler; "Evet bahsettiğin vasıftaki koyun, şu sofradaki koyundur" dediler.
O kişi çok sevindi.
"Çok şükür" dedi.
"İsâbet olmuş. Koyun sâhibini bulmuş!" diye de ekledi. O zaman Alî el-Harîrî, Takıyyüddîn bin Salâh'a nazar etti ve; "Kişi dâimâ hüsn-i zanda bulunmalıdır" buyurdu.
Takıyyüddîn bin Salâh;
"Tövbe olsun" dedi.
Çok pişmân oldu.
Mahcup da oldu.
Ve derhal Alî El Harîrî hazretlerinden özür ve af dileyip, bir daha da yanından ayrılmadı.