Gâziantep Velîlerinden DerviÅŸ Hacı hazretleri "rahmetullahi aleyh" ilk zamanlarında halk arasında tanınmayan garip, fakir bir kiÅŸiydi. Sonraları "Hacı Baba" ismiyle meÅŸhur oldu.
Sabah kalkardı.
Fırına giderdi.
Ateşine bakardı.
Fırın kızıp ekmek piÅŸtikten sonra, fırıncının kendisine verdiÄŸi sıcak ekmeÄŸi alıp eve gider ve Allahü teâlâya ibâdet ederdi. Bir gün yine fırının önüne gidip ateÅŸin yanmasını bekliyordu.
Fırıncı gördü onu.
Nedense kovdu.
"Çekil git buradan!" diyerek azarladı. O da kalbi kırık vaziyette gidip ibadetine devam etti. Fırıncı da fırını yakma iÅŸine devam etti. Ancak ne kadar uÄŸraÅŸtıysa da olmadı.
Fırın kızmadı.
Ekmek olmadı.
Ne yapacağını ÅŸaşırmış halde düÅŸünürken DerviÅŸ Hacı Efendi'ye karşı yaptığı yanlış hareketi hatırladı. Ve acele bu zâtın yanına gidip kendisini affetmesi için ricâ etti.
Âdeta yalvardı.
DerviÅŸ Efendi;
"Peki oÄŸlum, biraz bekle, vasiyetimi yazayıp da geleyim" dedi. Kalbinden de; "Sırrım açığa çıktı. Artık bizim için yaÅŸamak olmaz" dedi ve fırının önüne geldi.
Ä°çeriye baktı.
Sonra ayrıldı.
O böyle nazar eder etmez fırın yanmaya baÅŸladı ve çabucak kızdı. Fırıncı da bunu görüp ekmek çıkarmaya baÅŸladı. Ä°nsanlar bu durumu öÄŸrendiler.
Kıymet verdiler.
Ä°lgi gösterdiler.
Ve ilminden istifâde etmek için akın akın ona koÅŸtular. Ancak bu olaydan sonra fazla yaÅŸamayan DerviÅŸ Hacı Efendi kısa bir süre sonra vefât etti.