Evliyânın büyüklerinden Ebû Abdullah Mehâî "rahmetullahi aleyh" hazretlerinin bulunduÄŸu köye bir gün düÅŸman askerleri saldırdı. Köylüleri öldürmek için evlerine hücûm ettiler. Ancak kime kılıç vursalar, tesir etmiyor, kan bile akmıyordu.
İnanılmaz bir şeydi.
Bir şey anlamadılar.
Hem çok ÅŸaşırdılar.
Bu sırada talebelerinden biri kendi kendine; "Burada harb var. Ben kaçıp memleketime gideyim, harb bitince geri dönerim" diye düÅŸündü. Ve hocasından izin almadan memleketine gitmek için yola çıktı. Köyden biraz uzaklaşınca düÅŸman askerleri onu gördüler.
Ardından tâkib ettiler.
Yakalayıp öldürdüler.
Hem de merak ettiler.
Zîra kılıçları baÅŸkalarına te'sir etmezken buna tesir etmiÅŸti. Hikmetini köylülere sorduklarında; "Burada Ebû Abdullah Ca'fer diye zât vardır. Onun hürmetine kılıç darbeleriniz bize tesir etmez" dediler. Bunun üzerine Ebû Abdullah hazretlerini yakaladılar.
Çok kılıç çaldılar.
Vurdular, vurdular.
Yoruluncaya kadar.
Nihâyet Ebû Abdullah hazretleri yere düÅŸünce, askerler "öldü" zannettiler ve çekip gittiler. Ebû Abdullah hazretlerinin talebeleri eve girdiklerinde, onu namaz kılarken buldular. Selâm verince; "Hocam! Size bu kadar kılıç vurdukları halde bir damla bile kanınız akmadı" dediler.
Sonra sordular:
"Bu nasıl oldu?"
Ebû Abdullah;
"Allahü teâlâ her ÅŸeye kâdirdir. Ben hiçbir ÅŸey duymadım" buyurdu. Talebeleri; "Hocam! O anda ne ile meÅŸgûldünüz?" dediklerinde; "Yasîn sûresini okuyordum. Onlar gittikten sonra namaz kılmaya baÅŸladım" dedi.