Bir gün Abdurrahmân bin Avf hazretlerine "radıyallahü anh" yemek ikram ettiler. Kendisi oruçlu idi. Tam iftar edeceÄŸi zaman, bir hâtırasını ÅŸöyle anlattı: Uhud günü, benden çok hayırlı olan Mus'ab bin Umeyr ÅŸehîd düÅŸtü. Onu bir kumaÅŸ parçası ile kefenledik.
Bezi başına çektik.
Ayakları açık kaldı.
Ayaklarına çektik.
Başı açık kaldı. Sonra Hazret-i Hamza ÅŸehîd oldu "radıyallahü anh". O da benden hayırlı idi. Sonra dünyâ bize açıldı. Türlü türlü ni'metlere kavuÅŸtuk. Allah bizi affetsin, dedi. Bunları anlatırken çok duygulandı.
Müteessir olmuÅŸtu.
Ağlamaya başladı.
Ä°ftârını bile unuttu.

KORKUYLA Ä°LERLEDÄ°M

Yine O anlatıyor: Bir gün Peygamberimizi "sallallahü aleyhi ve sellem" tâkib ettim. Hurmalık bir yere girip, secdeye kapandı. Secdesi çok uzayınca; "Amân Yâ Rabbî! Resûlullaha bir hâl mi oldu?" diye düÅŸünerek yanına yaklaÅŸtım.
Mübârek başını kaldırdı.
"Sen kimsin" buyurdu.
"Abdurrahmânım" dedim.
"Bir ÅŸey mi oldu?" buyurdu. "Yâ Resûlallah! Secdeniz o kadar uzadı ki size bir hal olmasından endîÅŸe ettim" dedim. Bunun üzerine; "Cibrîl-i Emîn geldi ve; "yâ Muhammed, kim sana salât ve selâm getirirse Cenâb-ı Hak da ona selâm eder" müjdesini verdi. Bunun için secde-i ÅŸükre vardım, buyurdu.
Aradan günler geçti.
Efendimiz vefât etti.
Âhireti ÅŸereflendirdi.
Abdurrahmân bin Avf "radıyallahü anh" Resûlullahın âhirete teÅŸrîflerinden sonra O'nunla geçirdiÄŸi günleri hâtırlayarak dâima aÄŸlar; "O'nun vefâtıyle bizim için dünyânın hiç kıymeti kalmadı" derdi.