Ebû Ubeyde bin Cerrâh hazretleri "radıyallahü anh" Cennet ile müjdelenen on sahâbîden biridir. Babası, Bedir gazâsında düÅŸman saflarındaydı. Efendimiz aleyhisselâmın kumanda ettiÄŸi bu gazâya melekler de katılmış, insan ÅŸekline girerek ellerinde kılıç kâfirlerle çarpışırken, Ebû Ubeyde de küffâra kılıç vuruyordu.
Bir aralık durakladı.
Ve dikkatlice baktı.
Bir kişiye odaklandı.
Evet, düÅŸman safları arasında kendi babasını farketmiÅŸti. Babası onu öldürmek için saldırınca, O da; "Yâ Allah!" diye nâra atıp, babasına saldırdı. Peygamber Efendimizin aÅŸkıyla yanan Ebû Ubeyde "radıyallahü anh" babasıyla, Allah için çarpışıyordu.
Maksadı Ä°slâm'dı.
Bir fırsatını buldu.
Åžiddetle kılıç vurdu.
Bir vuruÅŸta babasının başını gövdesinden ayırıp, kesik başı Hazret-i Peygamberin huzûruna getirdi. Efendimiz aleyhisselâm bu hâli gördü.
Çok sevinç duydu.
Çok memnun oldu.
O zaman Hak teâlâ;
"Allaha ve kıyâmet gününe îmân edenler, Allahın düÅŸmanlarını sevmezler. O kâfirler, mü'minlerin anaları, babaları, oÄŸulları, kardeÅŸleri ve baÅŸka yakınları olsa da, bunları sevmezler. Böyle olan mü'minleri Cennete, koyacağım" meâlindeki âyet-i kerîmeyi gönderdi.
Ve Uhud harbi oldu.
Bu sahâbî yine vardı.
Ve çok kahramandı.
Bir ara Ä°bni Kamî'a denilen müÅŸrik, Resûlullah'ın mübârek başına kılıç vurunca, miÄŸferin demiri mübârek yanağına saplandı. Ebû Ubeyde "radıyallahü anh" o demiri diÅŸleriyle çekip çıkarırken iki ön diÅŸi kırıldı.