Ebû Ubeyde bin Cerrâh hazretleri "radıyallahü anh" Cennet ile müjdelenen on sahâbîden biridir. Babası, Bedir gazâsında düşman saflarındaydı. Efendimiz aleyhisselâmın kumanda ettiği bu gazâya melekler de katılmış, insan şekline girerek ellerinde kılıç kâfirlerle çarpışırken, Ebû Ubeyde de küffâra kılıç vuruyordu.
Bir aralık durakladı.
Ve dikkatlice baktı.
Bir kişiye odaklandı.
Evet, düşman safları arasında kendi babasını farketmişti. Babası onu öldürmek için saldırınca, O da; "Yâ Allah!" diye nâra atıp, babasına saldırdı. Peygamber Efendimizin aşkıyla yanan Ebû Ubeyde "radıyallahü anh" babasıyla, Allah için çarpışıyordu.
Maksadı İslâm'dı.
Bir fırsatını buldu.
Şiddetle kılıç vurdu.
Bir vuruşta babasının başını gövdesinden ayırıp, kesik başı Hazret-i Peygamberin huzûruna getirdi. Efendimiz aleyhisselâm bu hâli gördü.
Çok sevinç duydu.
Çok memnun oldu.
O zaman Hak teâlâ;
"Allaha ve kıyâmet gününe îmân edenler, Allahın düşmanlarını sevmezler. O kâfirler, mü'minlerin anaları, babaları, oğulları, kardeşleri ve başka yakınları olsa da, bunları sevmezler. Böyle olan mü'minleri Cennete, koyacağım" meâlindeki âyet-i kerîmeyi gönderdi.
Ve Uhud harbi oldu.
Bu sahâbî yine vardı.
Ve çok kahramandı.
Bir ara İbni Kamî'a denilen müşrik, Resûlullah'ın mübârek başına kılıç vurunca, miğferin demiri mübârek yanağına saplandı. Ebû Ubeyde "radıyallahü anh" o demiri dişleriyle çekip çıkarırken iki ön dişi kırıldı.