Sa'd bin Ebî Vakkâs hazretleri radıyallahü anh müslüman olunca, annesi çok sinirlenip, Onu Ä°slâm dininden döndürebilmek için çeÅŸitli yollara baÅŸvurdu.

Meselâ bir gün;
"Allah'ın, hısım akrabâ ile ilgilenin, anne babanızı üzmeyin, onların sözünü dinleyin diye emrettiÄŸini söyleyen sen deÄŸil misin?" dedi.

Cevâben "Evet" dedi.
Annesi buna sevindi.
Asıl maksadı belliydi.

O da, Onu dîninden döndürmekti. Bunun için;
"Ey oÄŸlum! Vallahi sen Muhammed'in dînini inkâr etmedikçe, aÄŸzıma bir lokma ekmek koymıyacağım. Açlıktan öleceÄŸim, sen de anne kâtili olacak ve herkes tarafından ayıplanacaksın" dedi.
Oğlu bunları duydu.
Annesini seviyordu.
Ama bu iş başkaydı.

O, Allahü teâlâ'ya ve O'nun Resûlüne "sallallahü aleyhi ve sellem" bütün kalbiyle inanmış ve baÄŸlanmış olduÄŸundan bu îmân kuvveti, anne sevgisine üstün geldi.
Annesinin bu isteÄŸini reddetti.
Annesi ise dediğini yapmakta kararlıydı.
Yemek yemiyordu.
Su da içmiyordu.
Ä°nat ediyordu.
Hazret-i Sa'd, annesinin bu inâdını görünce verdi kararını. Geçti annesinin karşısına; "AnneciÄŸim, ÅŸunu iyi bil ki, senin yüz canın olsa ve her birini benim Ä°slâmiyyetten dönmem için versen, yine dînimden vaz geçmem. Bunda kesin kararlıyım. Artık ister ye, ister yeme!" dedi.
Annesi Onu dinledi.
Ve hakîkati öÄŸrendi.
Ama çok hayret etti.
OÄŸlu hazret-i Sa'd'ın bu derece dînine baÄŸlılığını, imânındaki akıl almaz sebatını ve bunda kesin kararlılığını aklına sığdıramadı. Çâresiz yemeye ve içmeye devam etti.