Sa'd bin Ebî Vakkâs "radıyallahü anh" Peygamberimizin "sallallahü aleyhi ve sellem" duâsını aldığından her duâsı kabûl olurdu. Bunun için, müslümânlar O'nun duâsını almaya çalışırlardı. DüÅŸmanlar da, her attığı ok isâbet ettiÄŸinden, çok korkarlardı. Ömrünün sonlarına geldi.
Artık iyiyice yaşlandı.
Gözleri görmez oldu.
Bir ara Mekke'ye geldi.
Mekke halkı etrâfına toplanıp; "Bana duâ et, bana duâ et" derler, O da herbirine duâ ederdi. Bir sahâbî anlatır: Ben genç idim. O'na yaklaşıp kendimi tanıttım. Tanıdı ve; "Sen Mekke'nin en iyi okurlarından birisin" dedi.
Ben; Evet dedim.
HoÅŸuma gitmiÅŸti.
Sonra kendisine;
"Amca sizin duânız makbûl, herkese duâ ediyorsunuz. Kendiniz için de duâ etseniz, gözleriniz açılsa olmaz mı?" dedim. Gülümseyerek "OÄŸlum, Allahü teâlânın takdîriyle gözümün görmemesi, görmesinden güzeldir" buyurdu.

EZÂ GÖRÜYORLARDI

Ä°slâmiyetin, ilk yıllarında müslümânlar müÅŸriklerden çok eza ve cefâ görüyorlardı. Hazret-i Sa'd da çok eziyet görmüÅŸtü. Eshâb-ı kirâm, ibâdetlerini serbestçe yapamıyorlardı. Hazret-i Sa'd ilk müslümân olan Sahâbîlerden birkaçı ile berâber, Mekke'de Ebû Düb denilen bir vâdide namâz kılıyorlardı.
MüÅŸrikler öÄŸrendiler.
O mahale geldiler.
Onlarla alay ettiler.
Aralarında müÅŸriklerin ileri gelenlerinden Ebû Süfyân da vardı ve o vakit henüz müslümân olmamıştı. Hazret-i Sa'd, eline geçirdiÄŸi bir deve kemiÄŸiyle bir müÅŸriÄŸin başını yardı. DiÄŸerleri kaçtılar. Hazret-i Sa'd, Allah yolunda ilk kâfir kanı döken Sahâbî oldu.