Sa'd bin Ebî Vakkâs "radıyallahü anh" Peygamberimizin "sallallahü aleyhi ve sellem" duâsını aldığından her duâsı kabûl olurdu. Bunun için, müslümânlar O'nun duâsını almaya çalışırlardı. Düşmanlar da, her attığı ok isâbet ettiğinden, çok korkarlardı. Ömrünün sonlarına geldi.
Artık iyiyice yaşlandı.
Gözleri görmez oldu.
Bir ara Mekke'ye geldi.
Mekke halkı etrâfına toplanıp; "Bana duâ et, bana duâ et" derler, O da herbirine duâ ederdi. Bir sahâbî anlatır: Ben genç idim. O'na yaklaşıp kendimi tanıttım. Tanıdı ve; "Sen Mekke'nin en iyi okurlarından birisin" dedi.
Ben; Evet dedim.
Hoşuma gitmişti.
Sonra kendisine;
"Amca sizin duânız makbûl, herkese duâ ediyorsunuz. Kendiniz için de duâ etseniz, gözleriniz açılsa olmaz mı?" dedim. Gülümseyerek "Oğlum, Allahü teâlânın takdîriyle gözümün görmemesi, görmesinden güzeldir" buyurdu.

EZÂ GÖRÜYORLARDI

İslâmiyetin, ilk yıllarında müslümânlar müşriklerden çok eza ve cefâ görüyorlardı. Hazret-i Sa'd da çok eziyet görmüştü. Eshâb-ı kirâm, ibâdetlerini serbestçe yapamıyorlardı. Hazret-i Sa'd ilk müslümân olan Sahâbîlerden birkaçı ile berâber, Mekke'de Ebû Düb denilen bir vâdide namâz kılıyorlardı.
Müşrikler öğrendiler.
O mahale geldiler.
Onlarla alay ettiler.
Aralarında müşriklerin ileri gelenlerinden Ebû Süfyân da vardı ve o vakit henüz müslümân olmamıştı. Hazret-i Sa'd, eline geçirdiği bir deve kemiğiyle bir müşriğin başını yardı. Diğerleri kaçtılar. Hazret-i Sa'd, Allah yolunda ilk kâfir kanı döken Sahâbî oldu.