Ebû Cehil katmerli öfkeler içindeydi. Yeni müslüman olan birini iÅŸitmeyegörsün, derhal koÅŸup caydırmaya çalışırdı bir ÅŸekilde. EÄŸer zenginse; "Bak seni batırır, servetini yok ederiz!" derdi.
Îtibârlı biriyse;
"Bak!" derdi.
"Seni rezil eder, halkın içine çıkamaz hâle getiririz!" der, korkuturdu.
Fakir ve köle ise?
Onlar için iÅŸ tekti.
"Ä°ÅŸkence".
Nitekim kadın kölelerden "Zinnîre Hâtun" îmân edince deliye döndüler. "Yâhu bu kölelere de ne oluyor. Bizden izinsiz nasıl din deÄŸiÅŸtirirler?" diyorlardı.
Oturup konuÅŸtular.
Ve karar aldılar:
"Bu suçu kim iÅŸlerse, en ağır cezâya çarptırılacaktır!" Ve baÅŸladı iÅŸkenceler. Bu mâsumlardan biri de "Zinnîre Hâtun"du. Ebû Cehil, bir gün parmaklarını bu garibin gırtlağına bir kerpeten gibi geçirmiÅŸ, bütün hiddetiyle bağırıyordu:
"Muhammed'in dîninden dön!"
Cevap iki kelime:
"Hayır, dönmem!"
"Lâta Uzzâ'ya inan!"
"Hayır, inanmam!"
Ä°ÅŸkenceler sonunda iki gözünü de kaybetti mübârek kadın. Ebû Cehil, sırıtarak yaklaÅŸtı ve; "Lât ve Uzzâ'yı inkâr ettin. Onlar da senin gözlerini kör ettiler" dedi.
Zinnîre hazretleri
"radıyallahü anhâ";
"Hayır!" dedi.
"O putların, ne kendilerine faydaları olur, ne de baÅŸkasına zararları. Ama benim Rabbim, gözümün nûrunu iâde etmeye kâdirdir" dedi.
Rabbimiz acıdı.
Gözleri açıldı.
Zinnîre hâtun sevincinden gözyaÅŸları içinde kapandı ÅŸükür secdesine. MüÅŸriklerin kalpleriyse mühürlüydü. Buna da her zamanki gibi "Sihir" deyip geçtiler.