Hak teâlânın emriyle melekler Âdem Nebî'nin toprağına insan ÅŸekli verdiler.
Cansız bir heykel oldu.
Kudret güneÅŸiyle kurudu.
Hak teâlâ meleklere:
"Gidiniz, o kalıbı ziyâret ediniz!" buyurdu.
Melekler vardılar.
Hayrân kaldılar.
Gayr-i ihtiyârî;
"Hak teâlâ, bundan güzel bir ÅŸey yaratmış mıdır?" dediler.
Ä°blîs henüz kovulmamıştı.
Meleklerle oradan geçiyordu.
Onu görüp durdu.
Kendi kendine;
"Bu, belli ki büyük bir iÅŸ için yaratıldı" dedi.
O anda haset etti.
Lâkin belli etmedi.
Melerlere;
"Hiç endiÅŸe etmeyin, baksanıza içi boÅŸ, bir iÅŸe yaramaz. Ä°sterseniz içine gireyim. Orada bir ÅŸey varsa, size haber vereyim" dedi.
Karnını delip içeri girdi.
Çok ÅŸeyler gördü.
Daha da şaştı.
Dışarı çıkıp; "Ey melekler! Rabbimiz bunu sizlerden daha üstün ve azîz tutar ve ona hürmet etmenizi isterse, ne yaparsınız?" diye sordu.
Melekler hiç
tereddütsüz;
"Rabbimiz ne emrederse, ona itâat ederiz" dediler.
BeÄŸenmedi bu cevâbı.
Kibir ve hasedinden
çatlıyacak gibi oldu.
Ve içinden:
"EÄŸer onu tercîh ederse, muhâlefet ederim. Beni azîz tutarsa, onu helâk eylerim!" dedi.