Vatâ ki rûh Âdem Nebî'nin bedenine girdi. Önce dimâğ hayat buldu.
Gözüne ulaşıp,
etrâfını görünce,
Arş-ı âlâya baktı önce.
"Lâ ilâhe illâllah, Muhammedün Resûlullah" yazısını gördü.
Merakla
sordu ki:
"Yâ İlâhî, Muhammed kim ola ki, Onun ismini kendi isminle birlikte yazmışsın?"
Hak teâlâ
hazretleri;
"Evlâdından biridir ki, O'ndan daha mükerrem bir kişi yaratmadım" buyurdu.
Vaktâ ki rûh verilip,
kalktı Âdem Nebî.
Cümle melekler, Hak teâlânın emriyle Ona karşı secde ettiler.
Bir kişi etmedi.
O da İblîs idi.
Melekler, beşyüz sene secdede kalıp, başlarını kaldırınca, gördüler ki, İblîs secde etmemiş.
Allahü teâlâ
İblîse sordu;
"Ey mel'ûn, sen niçin secde etmedin?"
Cevâbında
"Ben ondan hayırlıyım. Beni nârdan yarattın, o'nu ise Çamurdan" dedi.
Ve kovuldu huzurdan.
Sonra Hak teâlâya;
"Kıyâmete kadar bana mühlet ver" dedi.
Allahü teâlâ
mühlet verdi.
O zaman; "Öyle ise kullarının yoluna oturacağım. Onlara musallat olacağım. Haramları şirin, güzel gösterip doğru yoldan saptıracağım. Hâlis kulların hâriç, elimizden kurtulan bir kimse kalmıyacak" dedi.