Bir gün, Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazret-i ÂiÅŸe'nin "radıyallahü anâ" evine geldiler. ÂiÅŸe vâlidemiz Resûlullahın nur cemâline bakıp gülümsedi.
Efendimiz
suâl ettiler:
"Niçin gülersin yâ ÂiÅŸe?"
Hazret-i ÂiÅŸe
Cevap verip;
"Yâ Resûlallah, sen gelmeden az önce elimdeki iÄŸne yere düÅŸmüÅŸtü. Ne kadar aradıysam da bulamamıştım" dedi.
Sordular ki:
"Åžimdi buldun mu?"
"Evet yâ Resûlallah".
"Nasıl buldun?"
"Sen içeri girince oda öyle aydınlandı ki, iÄŸneyi rahatlıkla gördüm ve aldım. Onun için gülüyordum" dedi.
O böyle deyince,
Resûlullah aÄŸladı.
Hazret-i ÂiÅŸe
merak etti ve;
"Niçin aÄŸlarsınız yâ Resûlallah?" diye sordu.
Server-i âlem
"aleyhisselâm"
"MahÅŸeri hâtırladım yâ ÂiÅŸe. Ümmetimden bâzı kimseler, o gün benim cemâlimi hiç göremiyecekler. Onların hâline üzülüp de aÄŸlıyorum" buyurdular.

BÄ°R GÜN TUT, BÄ°R GÜN TUTMA

Bir sahâbî de aralıksız her gün oruç tutuyordu.
Server-i âlem
"aleyhisselâm"
Onu çağırıp;
"Öyle yapma! Bir gün tut, bir gün tutma!" buyurdular.