Bir gün, Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve selem" hazret-i Âişe'nin "radıyallahü anâ" evine geldiler. Âişe vâlidemiz Resûlullahın nur cemâline bakıp gülümsedi.
Efendimiz
suâl ettiler:
"Niçin gülersin yâ Âişe?"
Hazret-i Âişe
Cevap verip;
"Yâ Resûlallah, sen gelmeden az önce elimdeki iğne yere düşmüştü. Ne kadar aradıysam da bulamamıştım" dedi.
Sordular ki:
"Şimdi buldun mu?"
"Evet yâ Resûlallah".
"Nasıl buldun?"
"Sen içeri girince oda öyle aydınlandı ki, iğneyi rahatlıkla gördüm ve aldım. Onun için gülüyordum" dedi.
O böyle deyince,
Resûlullah ağladı.
Hazret-i Âişe
merak etti ve;
"Niçin ağlarsınız yâ Resûlallah?" diye sordu.
Server-i âlem
"aleyhisselâm"
"Mahşeri hâtırladım yâ Âişe. Ümmetimden bâzı kimseler, o gün benim cemâlimi hiç göremiyecekler. Onların hâline üzülüp de ağlıyorum" buyurdular.

BİR GÜN TUT, BİR GÜN TUTMA

Bir sahâbî de aralıksız her gün oruç tutuyordu.
Server-i âlem
"aleyhisselâm"
Onu çağırıp;
"Öyle yapma! Bir gün tut, bir gün tutma!" buyurdular.