Ä°nönü tekfuru bir yemek ziyâfeti vermiÅŸti.
Osmân Bey de dâvetliydi.
Yedi arkadaşıyla geldi.
Misâfirler neÅŸ'eyle yemeklerini yerken, tekfura biri yanaÅŸtı.
Birşeyler fısıldadı.
Tekfur dışarı fırladı.
Gördü ki, etrâfları yüzlerce atlı tarafından sarılmış.
Kuşatmayı yapan,
EskiÅŸehir beÄŸi'ydi.
At üstünden tekfura;
"Git Osmânı getir ve bana teslim et!" diye bağırdı.
Öldürmeye gelmiÅŸti Osmân Bey'i.
Zîra Åžeyh Edebâli'nin kızını istemiÅŸ, lâkin Åžeyh reddetmiÅŸ, üstelik de o kızı Osmân Bey'e vereceÄŸini öÄŸrenmiÅŸti.
Yanına dörtyüz atlı almış,
öldürmeye gelmiÅŸti.
Osmân Bey bunu sezdi.
Yerinden hızla kalktı.
YoldaÅŸlarına iÅŸâret yaptı.
Herbiri, şimşek gibi fırladılar.
Bunlar sekiz kiÅŸiydi.
Onlar, dörtyüz kiÅŸi.
Çarpışmak akıl iÅŸi deÄŸildi. Zîra herbirine elli kâfir düÅŸüyordu.
Ama korkmadılar.
Kılıçları çektiler.
Küffâra giriÅŸtiler.
Osmân Bey'in kılıcı,
ÅŸimÅŸek gibi iÅŸliyordu.
Her vuruÅŸta birkaç baÅŸ düÅŸüyordu.
Meydan, düÅŸman
leÅŸleriyle doldu.
Osmân Bey ve o yiÄŸitler, ekin biçer gibi kâfirleri biçtiler.
Sekseni can verdi.
Sekseni esir edildi.
Kalanı ise bırakıp kaçtılar.