(dünden devam)
Efendimiz "aleyhisselâm" Ebû Zer'i çağırıp; "Yâ Ebû Zer! Kabîlene dön. Ä°slâmı orada yay!" buyurdu.
Hazret-i Ebû Zer;
"BaÅŸüstüne" dedi.
Kavmine döndü.
Kabîleyi topladı ve yüksek sesle; "Ey insanlar! Lâ ilâhe illallah Muhammedün Resûlullah deyiniz!" diye nidâ etti.
O an îtirazlar yükseldi.
Herkes birÅŸey diyordu.
Kabîle reîsi Haffâf:
"Susun!" diye bağırdı.
Herkes sustu.
Hazret-i Ebû Zer anlattı:
"Müslümân deÄŸilken nuhem putu'na bir tas süt götürüp önüne koydum. Az sonra ne oldu biliyor musunuz?"
Sordular ki:
"Ne oldu?"
"Bir köpek gelip sütün tamamını içti ve bacağını kaldırıp, putu ıslattı. Åžimdi soruyorum, bu nasıl ilâh ki, önündeki sütü bir köpeÄŸe kaptırıyor ve ondan böyle hakâret görüyor?"
Sessizlik oldu.
Çıt çıkmıyordu.
Nihayet biri sordu:
"O Peygamber ne diyor?"
Ebû Zer
cevâben;
"O diyor ki: "Allah birdir, ÅŸerîki yoktur, yemez, içmez ve ölmez. O, her ÅŸeyin mâliki ve sâhibidir. Çocuklarınızı topraÄŸa deÄŸil, kalbinize gömün!" dedi.
Önce Haffâf.
Sonra Üneys.
Sonra da baÅŸkaları ve nihâyet bütün kabîle kâmilen îmânla ÅŸereflendiler.