Efendimiz "aleyhisselâm" son hastalığında hazret-i Fâtıma'yı huzûruna çağırdılar.
GeldiÄŸinde, Onu
sinesine çektiler.
Gizli bir ÅŸey söylediler.
Hazret-i Fâtıma aÄŸlamaya baÅŸladı. Sonra baÅŸka birÅŸey söylediler. O zaman da güldü.
Hazret-i ÂiÅŸe'ye
bu, garib geldi.
Ve sordu hemen:
"Aynı anda hem aÄŸlamak hem gülmek olur mu yâ Fâtıma?"
Hazret-i Fâtıma
Ona cevâbında;
"Babam vefât edeceÄŸini haber verdi. Üzülüp aÄŸladım. Sonra da; "Ehl-i beytimden bana ilk gelen sen olacaksın" buyurdu. Ona da sevinip güldüm" dedi.

SÄ°ZÄ°N SÂYENÄ°ZDE

Bir gün, Resûl-i ekrem Efendimiz, hazret-i Cebrâil'e;
"Yâ Cebrâil, Hak teâlâ benim için; "Seni rahmet olarak gönderdim" buyuruyor. Bu rahmetten sana da nasîb oldu mu?" diye sordu.
Hazret-i Cibrîl
"aleyhisselâm"
"Evet oldu" dedi.
"Nasıl oldu?" buyurunca;
"Hak teâlânın kudret ve azameti karşısında korkudaydım. Vaktâ ki, zâtınıza iki âyet getirdim. O iki âyette, benim "emîn" olduÄŸum bildiriliyordu. Sâyenizde Rabbimizin meth-ü senasına kavuÅŸtum. Korkum gitti, rahatladım. Bu, bana büyük rahmet oldu" dedi.