Osmân Gâzi, babasının yerine geçtiÄŸinde yirmiüç yaşındaydı.
Lâkin bir liderde bulunması gereken bütün meziyyetlere sâhipti.
Fevkalâde cesur
ve gâyet mert idi.
Hep soğukkanlıydı.
metin ve sabırlıydı.
Ä°slâmiyyete aÅŸkla baÄŸlıydı.
Gâyet mütevâzıydı.
Hizmette ihtiraslıydı.
Ahlâkı, cömertliÄŸi,
hele hayırseverliği,
dillere destan idi.
ÖldüÄŸünde, dünyâ malı olarak,
atı, kılıcı, kaftanı kaldı ancak.
Sevk-i idârede,
mâhir bir yiÄŸitti.
Lâkin bu otorite, zorla deÄŸildi.
Karşılıklı sevgi ve
saygıdan geliyordu.
O, fizîkî yönden de
mükemmel insandı.
Karayağız bir yiğit,
güçlü bir kumandandı.
Kılıç kullanmakta,
mızrak atmakta,
ata binmekte,
eÅŸi yoktu o devirde.
Babası ErtuÄŸrul Bey, Celâleddîn Rûmî hazretleriyle görüÅŸüyordu.
Yine bir gidiÅŸinde,
Osmânı da götürdü.
Onun için duâ istedi.
Hazret-i Mevlânâ,
Osmân'a dönüp;
"Rabbimize sonsuz hamd ve ÅŸükürler olsun ki, bize bir oÄŸul verdi" buyurdu.
Sonra, Osmân'ın
iki ellerinden tuttu.
Çok hayır duâda bulundu.