Hazret-i Alî "radıyallahü anh" anlatıyor:
Huneyn günü
Ortalık karıştı.
Gaziler şuûrsuzca dağıldılar.
Resûl-i ekrem
"aleyhisselâm"
Efendimiz düşman askerlerinin arasında tek başına kalmıştı. Buna rağmen atını mahmuzlayıp hücumâ geçtiler.
Hem binlerce
düşmana karşı.
Ve tek başına.
Hazret-i Abbâs ile hazret-i Ebû Bekr "radıyallahü anhümâ" bunu gördüler. Yüz kadar Mücâhit ile arkasından sür'atle at koşturdular.
Yetişip, etrâfında
halka oluşturdular.
Biri dizginini tuttu.
Diğeri üzengisini.
Böylece hızını kestiler.
Onu düşman içine yalnız bırakmadılar.

BİR MÛCİZE

Asr-ı saâdette bir hanımın oğlu dünyaya geldi. Ancak üç dört yaşına geldiği halde konuşamıyordu yavrucak.
"Dilsiz"di yâni.
N'âpsın kadın.
Çocuğu kucaklayıp, koştu Resûlullah Efendimiz'in huzûr-i şerîflerine.
Ve ağlıyarak
derdini arzetti.
Resûl-i Ekrem "aleyhisselâm" hazretleri o çocuğu dizlerine oturttu.
Başını okşadı.
Sırtını sıvazladı.
Çocuk konuşmaya başladı.
Hem de "bülbül" gibi.
Annesi sevinçten uçuyordu.