Bir gün Efendimiz "aleyhisselâm", hazret-i Alî ile cemaatle namaz kılıyorlardı.
Ebû Tâlib gördü.
OÄŸlu Ca'fere dönüp;
"Haydi sen de var, Muhammed'in sol yanında dur. Onlarla beraber sen de nemâz kıl" dedi.
Ca'fer-i Tayyâr
radıyallahü anh
varıp namaza durdu.
Resûlullah hazretleri selâm verdiÄŸinde gördü ki, Ca'fer de gelmiÅŸ, yanında namaza durmuÅŸ.
Gönlü ÅŸâd oldu.
Nemâz bitince;
"Yâ Ca'fer! Sana müjdeler olsun ki, Hak teâlâ sana iki kanat verir. Yer yüzünden Cennete uçarsın!" buyurdu.

BEŞİĞİNİ SALLARDI

Resûlullah Efendimiz hazret-i Alî'nin beÅŸiÄŸini sallardı.
Onu kucağına alır,
gezdirip getirirdi.
Ne vakit Resûlullah Efendimiz o eve gelse, Alî "radıyallahü anh" derîn uykuda olsa bile uyanırdı.
Ve beÅŸiÄŸinden
kollarını çıkarır,
ellerini Resûlullahın boynuna sarardı. O da alıp, baÄŸrına basardı.
Fâtıma hâtun
bunu görünce;
"Yâ Muhammed! Müsâde edin, çocukla biz ilgilenelim" dedi.
Resûl-i Ekrem
"aleyhisselâm"
"Siz bu çocuÄŸu bana vermiÅŸtiniz ya. Bu benim çocuÄŸumdur, siz karışmayın!" buyurdu.