Orhan Gazi, halîm selîmdi.
Son derece merhametliydi.
Kolay kızmazdı.
Kızarsa, belli etmezdi.
Çok âdildi.
Onun güzel ahlâkına hayran olan hıristiyanlar, kendilerinden idareciler yerine Osmanlı idaresi'ni tercih ederlerdi.
Ä°yi bir teÅŸkîlâtçı.
Cesur bir kumandan.
Mükemmel idareciydi.
Ä°lme ve âlimlere hürmetkârdı.
OÄŸluna vasiyeti ÅŸöyledir:
"Oğul! Saltanatına mağrur olma.
Dünyâ saltanatı geçicidir.
Lâkin büyük fırsattır.
Bunu iyi deÄŸerlendir.
Rumeli fethini tamamla!
Konstantiniyye'yi fethet.
Yahut fethe hazırla!
Cennet mekân babam Osman Gâzi Han, SöÄŸüt ve Domaniç'ten ibaret bir avuç toprağı beylik yaptı.
Biz, onu hanlık yaptık.
Sen daha da yücelteceksin!
Osmanlı'ya iki kıt'a yetmez.
Zîrâ i'lâ-yı kelimetullah, iki kıt'aya sığmıyacak kadar yüce bir dâvâdır.
Selçuklu'nun vârisi biz olduk.
Roma'nın vârisi de biziz!
OÄŸul! Adâletle hükmet!
Gazileri gözet!
Dîne hizmet edenlere hizmeti ÅŸeref say!
Fakirleri doyur!
Zâlimleri cezalandır.
Adâletin en kötüsü geç tecellî edenidir.
Geciken adâlet zulümdür!
Biz yolun sonuna geldik.
Sen başındasın.
Cenâb-ı Hak yardımcın olsun" (devamı yarın)