(Dünden devam)
Hazret-i Nûh, inanmayanları Allahın azâbı ile korkutunca, kâfirler rahatsız oldular.
Çâreler aradılar.
En iyisi Onu susturmaktı.
Veya sindirmekti.
Eziyete başladılar.
Onlara göre Peygamber olacak zâtın, ya bir melek, ya da melik yâni hükümdâr olması gerekiyordu.
Öyle düÅŸünüyorlardı.
Bir gün toplandılar,
Hazret-i Nûh'a gelip;
"Etrâfındaki o rezil, aÅŸağı, mal mevki sâhibi olmayan kimseleri kov! O zaman belki biz de sana inanırız. Yoksa onlarla beraber olmayı kendimiz için aÅŸağılık sayarız" dediler.
Hazret-i Nûh kabul etmedi.
Mü'minleri uzaklaÅŸtırmadı.
Hiç yola gelecek gibi deÄŸillerdi.
O ne dese, inkâr ediyorlardı.
Hakâret ediyorlardı.
Hattâ iÅŸkence ederlerdi.
Nûh aleyhisselâm, kavminin yaptıklarına sabrediyor, belki îmân ederler ümidiyle, teblîÄŸe devam ediyordu.
Gece kapılarını çalıp;
"Ey kavmim! La ilâhe illallah deyiniz!" diye yalvarıyordu.
Onlarsa inanmıyordu.
Yıllar böyle geçti.
Hakâret ettiler.
Sefîh dediler.
Deli dediler.
Ama O aldırmadı.
TeblîÄŸe devam etti.
Üzerine hücûm ettiler.
O ise PeygamberliÄŸini teblîÄŸ husûsunda hiç bir ÅŸeyden yılmıyor, kavminin bütün taÅŸkınlıklarına raÄŸmen, vazifesinden bir an geri kalmıyordu. (devamı var)