(Dünden devam)
Nûh Nebî nasîhat ediyordu.
Kavmi inanmıyordu.
Ä°nkâr ediyorlardı.
Sonunda Ona gelip;
"Bu iÅŸten vazgeçmezsen seni taÅŸla öldürürüz!" dediler.
O teblîÄŸine devam etti.
Onlar da zulme devam ettiler.
Dövdüler.
Azarladılar.
Tokatladılar.
O nasîhat ettikçe onlar hücum edip, bayıltıncaya kadar dövüp, ayaklarından çekerek mübârek vücûdunu mezbelelik yerlere atıyorlardı.
Bazen de toplanırlardı.
Üstüne taÅŸ atarlardı.
Vücudu taÅŸlarla örtülürdü.
Görünmez olurdu.
Öldü zannederlerdi.
Mübârek vücûdunu eski bir hasır parçasına sarıp, evine atıverirlerdi.
Cebrâil aleyhisselâm gelirdi.
Onu oradan çıkarırdı.
Yaralarını temizlerdi.
Tedâvi ederdi.
Böylece sıhhate kavuÅŸunca, Allahü teâlâya hamd ve ÅŸükreder, iki rekat namaz kıldıktan sonra;
"Yâ Rabbî! Ä°zzetine yemîn ederim ki, onlardan bana gelen bu belâ ve musîbetler, benim sabrımı arttırmaktan baÅŸka bir ÅŸey yapmıyor" derdi.
Hiç ÅŸikâyet etmezdi.
Yine kavmine giderdi.
Yine nasîhat ederdi.
Böylece seneler geçti.
Hattâ asırlar geçti.
Ama ilk îmân edenlerden baÅŸka kimse îmân etmiyordu. (devamı var)