(Dünden devam)
Hazret-i Ebû Bekr "radıyallahü anh"; "Ey mubârek kuÅŸ! EÄŸer bana söylemeye me'mûr oldun ise, söyle" buyurdu.
KuÅŸ dile geldi.
Ve cevap verip;
"Hak sübhânehü ve teâlâ beni yarattı. YiyeceÄŸimi ve içeceÄŸimi iki kelime eyledi. Aç olduÄŸum zaman birini söyler, doyarım. Susadığım zaman öbürünü söyler, kanarım" dedi.
Sıddîk merak etti.
Ve kuÅŸa sordu:
"O kelimeler nedir?"
Kuşcağız;
"Aç olduÄŸumda sana buÄŸz edenlere la'net eder, doyarım. Susayınca, sana muhabbet edenlere istigfâr eder, kanarım" dedi.
Resûlullah bunu iÅŸitti.
Ve ağladı.
Ümmetinden bâzılarının ÅŸekâvet edip, hazret-i Ebû Bekr'e "radıyallahü anh" buÄŸz edeceklerine mahzûn oldu.

VAHYİ İŞİTTİ

Rivâyet olunur ki, hazret-i Resûl-i ekrem'in "sallallahü aleyhi ve sellem" amcası Ebû Tâlib hakkında bir âyet-i kerîme nâzil oldu.
Meâli ÅŸöyledir:
"Åžübhesiz ki sen istediÄŸin kimseyi hidâyete kavuÅŸturamazsın. Ve lâkin Allahü teâlâ dilediÄŸini hidâyete kavuÅŸturur".
Hazret-i Sıddîk oradaydı.
Hazret-i Cebrâîl'den O da iÅŸitip, bir zaman, kendinden geçti.
Sâlibî merhum;
"Hazret-i Cebrâîl'den vahyi, Ebû Bekr-i Sıddîk'dan "radıyallahü anh" gayri kimse iÅŸitmedi" demiÅŸtir.