Resûlullah Efendimiz gazâlardan birine hazret-i ÂiÅŸe'yi de götürmüÅŸtü.
Kendisi ÅŸöyle anlatıyor:
Bana bir çadır yaptılar.
Çadırla deveye bindirdiler.
Zafer kazanıldı.
DönüÅŸe geçildi.
Bir yerde konakladık.
O molada ben abdest için, askerden uzaklaÅŸtım. Geri geldiÄŸimde gerdanlığımı bulamadım.
Geri gittim.
Aradım, buldum.
Yerime gelince, askeri göremedim.
GitmiÅŸler.
Beni çadırda zannetmiÅŸler.
Deveye yükletmiÅŸler.
Şaşırdım kaldım.
O ara uyumuÅŸum.
Bir sesle uyandım.
Resûlullah, Eshâb'tan Safvân'ın arkadan gelmesini emretmiÅŸti. Gelip beni uykuda görünce bağırmış.
Devesini çöktürdü.
Kendisi uzaklaşıp;
"Deveye bin" dedi.
Bindim. Askere yetiÅŸtik.
Münâfıklara rastladık.
Çirkin ÅŸeyler söylediler.
Onları Ä°bni Ebî Selûl kışkırtıyordu. Müslümânlardan Hassân bin Sâbit ve Mistâh da onlara uymuÅŸtu. Ä°ftirâ söylentileri her yere yayılmış.
Resûlullah beni aramıyordu.
Hâlimi sormuyordu.
Sebebini bilmiyordum.
Bir gece, Mistâh'ın annesi iftirâ sözlerini bana anlattı.
Hastalığım arttı.
AteÅŸim yükseldi.
Tepemden duman çıktı zannettim. Aklım gitti. DüÅŸtüm. Aklım başıma gelince evime geldim. (devamı yarın)