Hazret-i Osmân'ın "radıyallahü anh" zengin olup, evinde hizmet eden üçyüz câriyesi vardı. Birgün insanlık îcâbı olarak câriyelerden birine baktı.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
bu hâli gördü.
Gönülleri huzûrsuz oldu.
Lâkin belli etmedi.
Beyinin yanına geldi.
Kibarca izin isteyip;
"Ben babamın seâdethânelerine gideceÄŸim" dedi.
Hazret-i Osmân
"radıyallahü anh"
Ona izin verdi.
Lâkin gidiÅŸ sebebini tahmin etmiÅŸti.
Kalbine bir ateÅŸ düÅŸtü.
Kendi kendine;
"Habîbullah hazretlerine varıp, benden ÅŸikâyet ederse hâlim nice olur. Ne dünyâda, ne de âhırette yerim kalmaz" dedi.
Derhâl abdest aldı.
Namaza durdu.
Sonra mübarek yüzünü ve sakalını yerlere sürüp, Hak teâlâ hazretlerine ilticâ edip af ve maÄŸfiret için çok duâ ve niyâz eyledi.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
da babasına geldi.
Resûl-i ekrem Efendimiz Onu üzgün görüp; "Ey benim ciÄŸergûÅŸem, niçin sıkıntılısın?" diye sordular.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
Gayr-i ihtiyârî aÄŸlayıp; "Ey benim devletli babam, sultânım. Senin ÅŸân-ı ÅŸerefine lâyık mıdır ki, zevcim hazret-i Osmân benim üzerime câriyeye baksın?" diye arz etti. (devamı yarın)