Hazret-i ÂiÅŸe buyuruyor ki:
Birgün Resûlullah Efendimiz "sallallahü aleyhi ve sellem" mübârek nalınlarının kayışlarını çakıyordu.
Ben iplik iÄŸriyordum.
Mübârek yüzüne baktım.
Çok nurlu idi.
Parlak alnında ter damlaları etrâfa nûr saçıyor, gözlerimi kamaÅŸtırıyordu.
Çok hayret ettim.
Efendimiz farketti.
Bana doğru bakıp;
"Sana ne oldu ki, böyle dalgın duruyorsun" buyurdu.
Yüzü gülüyordu.
Ben cevap verip;
"Yâ Resûlallah! Mübârek yüzünüzdeki nûrların parlaklığına ve mübârek alnınızdaki ter tânelerinin saçtığı ışıklara bakarak kendimden geçtim" dedim.
Yerinden kalktı.
Yanıma geldi.
Gözlerimin arasını öptü.
Sevgi ve muhabbetle;
"Yâ ÂiÅŸe! Allahü teâlâ sana iyilikler versin! Beni sevindirdiÄŸin gibi, seni sevindiremedim" buyurdu.
Çok duygulandın.
Sevinçten aÄŸladım.

RESÛLULLAHIN SEVGÄ°LÄ°SÄ°

Ä°mâm-ı Mesrûk tâbiîndendir.
Hazret-i ÂiÅŸe'den bahsederken;
"Resûlullahın sevgilisi ve Ebû Bekr-i Sıddîk'ın kerîmesi olan Hazret-i Sıddîka buyuruyor ki…" derdi.
Ve söze baÅŸlardı.
Böyle hürmetliydi.
Bâzı zaman da;
"Allahü teâlânın ve göklerde olanların sevdiklerinin sevgilisi diyor ki" derdi.