Mahşerin sıkıntısı artar.
Dayanılmaz hâl alır.
Halk Âdem Nebî'ye gidip;
"Yâ Âdem! Sen, Peygamberlerin ilkisin. Hâlimiz pek fenâdır. Ne olur, bize ÅŸefâat et ki, baÅŸlasın hesâbımız" derler.
O, kendini lâyık görmez.
"Siz Nûh Peygambere gidin! buyurur.
Mahşer halkı, hazret-i Nuh'a varıp;
"Yâ Nuh! Ne olur, bize ÅŸefâat et ki, Rabbimiz hesâbımıza baksın" derler.
O da kendini geri çekip;
"Ä°brâhim Peygambere gidin!" der.
Onlar, Ä°brâhim Peygambere varıp;
"Yâ Ä°brâhim! Sen Allahın dostu'sun. Ne olur bize ÅŸefâat et ki, hesâbımız baÅŸlasın" derler.
O da bundan çekinir.
Ve mahşer halkına;
"Mûsâ Peygambere gidin!" der.
Onlar hazret-i Mûsâ'ya varıp;
"Yâ Mûsâ! Sen kelîmullahsın. Bize ÅŸefâat et ki, Hak teâlâ hesâbımızı görsün" derler.
O da yapamaz.
Özür diler ve;
"Siz Îsâ Nebî'ye gidin!" der.
Hazret-i Îsâ'ya varıp yalvarırlar:
O da kendini geri çekip;
"Siz Hâtem-ül enbiyâ'ya gidin. Çünki O, Habîbullahtır ve Peygamberlerin en üstünüdür" der.
Çok sevinirler.
Hattâ ümitlenirler
Resûlullaha varıp;
"Yâ Muhammed! Sen Allahın Habîbisin. Senden baÅŸka gidecek kimsemiz kalmadı. Ne olur, sen ÅŸefâat et ki, hesâbımız baÅŸlasın" derler.
Server-i âlem
"aleyhisselâm"
Allahın izniyle ÅŸefâat eder.
MahÅŸer ehlinin hesâbı baÅŸlar.