Hazret-i Osmân "radıyallahü anh" evinde, hazret-i Rukayye hazretleri ile oturmuştu.
Bir câriye yiyecek getirdi.
Hazret-i Osmân ona baktı.
Hazret-i Rukayye
"radıyallahü anhâ"
Kadınlık gayretiyle üzüldü.
Hazret-i Osmân bunu sezince;
"Yâ Rukayye, ben o câriyenin yüzüne isteyerek bakmadım" dedi.
Ve yemîn etti.
O da inanıp tesellî buldu.
Kalbi râhatladı.
Böylece barıştılar.
Hazret-i Osmân'ın hâtır-ı şerîfine;
"Fahr-i âlem hazretlerinin kerîmesinin kalbi incindi. Bunun için keffâret vermem gerektir" diye geldi.
Yüz köle âzâd etti.
Resûlullahı bu kadar severdi.
O hazretin hâtır-ı şerîfini bu mertebe gözetip, ri'âyet ederdi "radıyallahü anh".

ONU NASIL KATLEDERLER?

Bir gün Resûl-i ekrem "sallallahü aleyhi ve sellem" hazretlerinin yanında bir melek duruyordu.
O ara öteden biri geçti.
O, hazret-i Osmân idi.
O melek Resûlullaha;
"Bu geçen kimdir?" diye sordu.
Resûl-i Ekrem
"aleyhisselâm";
"Osmân bin Affân'dır" buyurdu.
Melek Osmân adını duydu.
Hemen ayağa kalktı ve;
"Yâ Resûlallah! Bu zât'tan cümle melekler hayâ eder. Onun mertebesi Hak teâlâ katında çok yücedir. Böyle şânı yüce bir zâtı, kavmi ne cesâretle katl ederler?" dedi.