Yemen'de yalancı Peygamberlerden Esved-i Ansî, Allah dostlarından Ebû Müslim Havlânî hazretlerini sorguya çekip; "Hazret-i Muhammed'in Peygamber olduğuna inanır mısın?" diye sordu.
Büyük Velî;
"İnanırım" dedi.
Tekrar sorup;
"Benim Peygamber olduğuma inanır mısın?" dediğinde; "İşitmiyorum" cevâbını verdi. Kızıp, Onu öldürmeye karar verdi.
Ve emretti hemen:
"Çabuk ateş yakın!"
Büyük bir ateş yaktılar.
Bir müddet beklediler.
Ateş iyice alevlenip, kızarıp, yanına yaklaşılmaz bir hâle gelince, Ebû Müslim Havlânî hazretlerini o ateşin içine attılar.
Lâkin ateş yakmadı.
Ve ânında söndü.
Böyle şeye ilk defa şâhit oluyorlardı. Adamları, Esved-i Ansî'ye; "Bunu buradan sür, yoksa memleketini karıştırır" dediler.
O da onlara dönüp;
"Haklısınız" dedi.
Ve çıkardı Yemen'den. O da Medîne'ye gitti. O sırada hazret-i Ebû Bekr halîfe idi. Hazret-i Ömer Ebû Müslim hazretleriyle karşılaşıp sordu:
"Nereden geliyorsun".
"Yemen'den".
"Allahü teâlânın düşmanı olan Esved-i Ansî'nin ateşe attığı ve ateşin yakmadığı Müslim kardeşimiz ne hâldedir?" diye sordu.
O da cevap verip;
"O benim" dedi.
Bu cevâbı işitince, kalkıp alnından öptü ve hazret-i Ebû Bekr'in huzûruna götürüp; "Yâ Ebâ Bekr! Allahü teâlâya hamd olsun ki, Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden İbrâhim aleyhisselâm gibi ateşin yakmadığı birini görmeyi bize nasîb etti" buyurdu.