Birgün Fahr-i kevneyn ve Resûl-i sekaleyn (sallallahü aleyhi ve sellem), hazret-i ÂiÅŸe-i Sıddîka'nın (radıyallahü anhâ) evlerine teÅŸrîf buyurdu ve;
"Yâ ÂiÅŸe, hiç yiyecekten bir nesnen var mıdır?" diye sordu.
ÂiÅŸe-i Sıddîka;
"Sultânım, bu gece yattığınız evde size yemek çıkarmadılar mı?" dedi.
Åžaka ile demiÅŸti.
Ama piÅŸmân idi.
Bu söz, Fahr-i kâinâtın mubârek gönüllerine hoÅŸ gelmedi.
Huzûrsuz oldular.
Odadan çıktılar.
Hazret-i ÂiÅŸe (radıyallahü anhâ) koÅŸtu.
Resûl-i erkemin (aleyhissalâtü vesselâm) mubârek eteÄŸine yapışıp;
"Gitmeyin yâ Resûlallah" dedi.
Af dilemek istedi.
Efendimiz çıktılar.
Hazret-i ÂiÅŸe anladı ki, Fahr-i âlem hazretleri incindi. Hemen başını secdeye koyup, Allahü teâlâ hazretlerine ilticâ ve yalvarmaya baÅŸladı.
Hem ağlıyordu.
Gözyaşı döküp;
"Yâ Rabbî! Benim hâlime acıyıp afv edecek yalnız sen varsın. Senden baÅŸka hâlime acıyıp, bana yardım edecek kimse yoktur" dedi.
Hatâsını anladı.
Çok piÅŸmândı.
Allahü teâlâ hazretlerine hem yalvarır ve hem mubârek gözlerinin yaşı ırmak gibi akar idi. Allahü tebâreke ve teâlâ hazretleri kemâl-i lütfundan ve nihâyetsiz ihsânından, hazret-i ÂiÅŸe'nin düâsını kabûl etti.
Cebrâile emretti.
Ve melek geldi
Sultân-ı Enbiyâ (sallallahü aleyhi ve sellem) bir ayağını mescidin içine koymuÅŸ, diÄŸer ayağını henüz koymamıştı ki, hazret-i Cebrâîl yetiÅŸti. (devamı yarın)