Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) halîfeliÄŸi zamanında, bir deve, palanını düÅŸürmüÅŸtü. Halîfe, o palanı alıp devenin peÅŸinden sür'atle giderken terledi. Derken hazret-i Alî (radıyallahü anh) ile karşılaÅŸtılar.
Hazret-i Alî;
"Yâ Emîr-el müminîn! Bu ne hâldir?" diye sordu.
Hazret-i Ömer;
"Ey kardeÅŸim Alî. Bu deve beyt-ül-mâlındır. Palanını düÅŸürmüÅŸ. Onu bulup yine arkasına koymak isterim. Böylece hilâfetimizde beyt-ül-mâla ziyân vermiÅŸ olmıyalım" buyurdu.
Alî bin Ebî Tâlib;
"Yâ Emîr-el müminîn! Birini gönderseniz, olmaz mıydı?" deyince;
"Yâ Alî! Bu iÅŸ benim iÅŸimdir. Kıyâmet günü benden sorarlar. Onun için kendi iÅŸimi kendim görüyorum" buyurdu.
O bu sözü iÅŸitti.
Bir "Âh" çekti.
Sonra ağlayıp;
"Yâ Ömer! Sen, senden sonra gelenlere râhat koymadın. Zîrâ onlar, senin gittiÄŸin yolda gidemezler" dedi.

NÄ°ÇÄ°N AÄžLIYORSUN?

Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) bir gün aÄŸlıyordu.
"Niçin aÄŸlarsın?" dediler.
Cevâbında;
"Niçin aÄŸlamayayım. Fırat kenârında bir oÄŸlak zâyi olsa, yârın kıyâmet gününde Ömer'den sorulur" buyurdu.
Yine nakl olunur ki:
Bir yolda yürüyordu.
Yerde bir çöp gördü.
Bu saman çöpünü görünce; "Ne olaydı, ben saman çöpü olaydım. Ne olaydı annem beni doÄŸurmasaydı. Ne olaydı, bilinen, hâtırlanan bir kimse olmasaydım" buyurdu.