Bir gün Medîne'ye bir gayr-i müslim gelip, Peygamber Efendimiz'den (sallallahü aleyhi ve sellem) dünyâlık birÅŸeyler istedi.
Ona bir "koyun sürüsü" verdi ki, koca bir vâdiyi dolduruyordu.
O sürüyü görünce;
"Yoksa şaka mı?" dedi
Efendimiz;
"Hayır ÅŸaka deÄŸil. O sürüyü sana verdim. Al götür" buyurdu.
O bu ihsânı gördü.
Hemen îmân etti.
Sonra kabîlesine koÅŸup; "Ey insanlar!" diye seslendi.
Bir anda toplandılar.
Ve etrâfını sardılar.
Merak içinde;
"Hayırdır, ne var?" dediler.
Onlara, Efendimiz'in bu cömertliÄŸini anlatıp; "KoÅŸun, koÅŸun! O zâta siz de îmân edin!" dedi.
Hehsi Mekke'ye gittiler.
Îmân edip geri geldiler.

HERÅžEY ONUN ÅžEREFÄ°NE

Bir gün, Cebrâil aleyhisselâm, Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) huzûruna girip selâm verdi.
Efendimiz selâmı aldı.
Ve kendisine;
"Yâ Cebrâil kardeÅŸim, bu gece evimizde hiç yemek yoktu" buyurdu.
O ara Ä°srâfil aleyhisselâm geldi.
Selâm verdi.
Efendimiz selâmı aldı.
Hazret-i Ä°srâfil;
"Yâ Resûlallah, beni Rabbimiz gönderdi. "Habîbim isterse, dokunduÄŸu taÅŸ toprak altın olsun. Ä°sterse melek olarak yapsın PeygamberliÄŸini" buyuruyor" dedi.
Resûl-i ekrem;
"Ne altın isterim, ne melek olmayı. Sâdece kul olarak Peygamberlik yapmayı isterim" buyurdu.