(Dünden devam)
Hazret-i Aliyyül Mürtezâ (radıyallahü anh) Mekke-i mükerreme'den ayrılıp gittikten sonra, Ebû Cehil mel'unu KureyÅŸ müÅŸriklerini topladı.
Burnundan soluyordu.
MüÅŸriklere hitâben;
"Ey KureyÅŸliler! Niçin susarsınız? Muhammed'in evi burada oldukça bizimle düÅŸmanlık etmez. Bu iÅŸe mâni olalım" dedi.
KudurmuÅŸ gibiydi.
MüÅŸriklerin her biri;
"Åžöyle yaparız, böyle yaparız!" dediler.
Ama kuru gürültü idi.
Sonra toplandılar.
Bu iÅŸi konuÅŸtular.
Sonunda karar verip; "En iyisi Abbâs'a gidip söyliyelim. Îcâbında tehdit edelim. O birÅŸeyler yapsın" dediler.
Onun evine geldiler.
Kapısını çalıp;
"Yâ Abbâs! Var kardeÅŸinin oÄŸluna nasîhat eyle ki, Muhammed'in evini götürmesin. Yoksa Onunla aramız açılır, ona göre!" dediler.
Güyâ tehdît ettiler.
Ve sert konuÅŸtular.
Hazret-i Abbâs kalktı.
Ä°mâm-ı Alî'ye vardı.
MüÅŸriklerin sözlerini Ona söyledikte, ÅŸâh-ı merdân; "Ey amca! Ä°nÅŸâallah ben yarın, Resûlullah hazretlerinin seâdethânelerini götüreceÄŸim. Yoluma kim çıkarsa, cenk ederim!" dedi.
Hiç kulak asmadı.
Hiç de korkmadı.
Hazret-i Abbâs KureyÅŸ kâfirlerine bu haberleri verince, huzûrsuz oldular ve Onu ÅŸehirden çıkarmamak için sözleÅŸtiler. Hazret-i Alî ise (radıyallahü anh) Resûlullahın seâdethânesini kaldırıp, yola revân oldu. (devamı yarın)