Abbâs adında bir sahâbî anlatıyor:
Ä°slâmiyyetin yeni teblîÄŸ edildiÄŸi günlerdi. Bir aÄŸacın yanından geçiyordum ki, o yönden bana seslenen bir ses duydum.
Kulak verdim.
"Yâ Abbâs!" diyordu.
Etrâfıma baktım.
Kimsecikler yoktu.
Yoluma devam ettim.
Bir müddet geçti.
Aynı ses yine yankılandı.
"Dur yâ Abbâs!"
Durdum.
Ses aÄŸaçtan geliyordu.
Bana hitâben;
"Yâ Abbâs! Son Peygamber teblîÄŸe baÅŸladı. KoÅŸ, sen de Ona îmân et!" diyordu.
Çok ÅŸaşırdım.
Çok da korktum.
AÄŸaç konuÅŸuyordu.
Hiç böyle ÅŸey görmemiÅŸtim ömrümde.
AÄŸaç tekrar konuÅŸtu.
"Yâ Abbâs! O Peygamberin adı Muhammed'dir. Emîn ve doÄŸru sözlüdür" diyordu.
Benim bir putum vardı.
Boynumda taşırdım.
Hemen elimi üstüne koyup, beni korumasını niyâz ettim.
Cin miydi seslenen?
Şeytan mıydı?
Hiç birÅŸey bilmiyordum.
Put'tan medet umuyordum.
Fakat o da ne?
Putum da konuÅŸtu.
"Ey Abbâs! AÄŸaç doÄŸru söylüyor. Hemen git ve o Resûl'e sen de îmân et!" diyordu.
Kafam karma karışıktı.
Biraz tefekkür ettim.
Hakîkat apaçık ortadaydı.
Hemen eve koÅŸtum.
Kavmimi toplayıp anlattım duyduklarımı.
Üçyüz kiÅŸi toplanıp Mekke'ye gittik.
Hepimiz de îmânla ÅŸereflendik.