Dünden devam)
HalÎme hâtun;
"Kocama danışayım" dedi.
Ve bir koşu gidip anlattı vaziyeti kocasına.
Hâris sevinmiÅŸti.
O an Halîme'ye;
"Çabuk git yâ Halîme. Kabul et o bebeÄŸi! Ola ki o yetîm sebebiyle hayır ve berekete kavuÅŸuruz" dedi.
Halîme hâtun;
"Peki hemen" dedi.
Ve o zâta koÅŸtu
Sevinç içinde;
"Kabul ediyorum" dedi.
Yaşlı zat da sevindi.
Birlikte eve geldiler.
Âmine hâtun;
"Sana müjdeler olsun ey Halîme. Büyük devlete kavuÅŸtun!" dedi.
"Nur çocuÄŸu" verdi kucağına.
Halîme hâtun, görür görmez bin canla âşık oldu ona.
Aman yâ Rabbî!
Bu ne güzellikti.
Hâris de bebeÄŸi görür görmez; "Amân Allahım! Bu ne güzellik!" dedi.
Ve secdeye gitti.
Rabbine ÅŸükretti.

ALLAH KORKUSU

Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve selem) Allahü teâlânın Habîbi olduÄŸu halde, O'ndan (celle celâlüh) en fazla korkan da yine O idi.
Bir gün eshâbına;
"Allahü teâlâdan en çok korkanınız benim" buyurmuÅŸlardır.
Bu korku sebebiyledir ki, namaza baÅŸlayınca "göÄŸsünün hırıltı"sı iÅŸitilirdi.
"Su fokurdar" gibi sesler duyulurdu.
ÂiÅŸe-i Sıddîka (radıyallahü anhâ) vâlidemiz, bu sesi dâima iÅŸittiÄŸini haber vermiÅŸtir.