(Dünden devam)
Cebrâil aleyhisselâm Resûlullaha gelip ÅŸöyle arzetti:
"Yâ Muhammed! Hak Sübhânehü ve teâlâ, Âdem aleyhisselâtü vesselâmı yarattığı zaman, meleklere; "Âdeme secde ediniz!" diye emr etti.
Ben düÅŸündüm ki:
"Secde etmiyeyim"
Çünki ben ondan efdalim. Zîrâ ki, o balçıktan yaratılmıştır. Böyle düÅŸünüp secde etmiyecektim. O esnâda Ebû Bekr'in rûhu ArÅŸ-ı âlâ altında, nûrdan bir köÅŸk içinde idi.
KöÅŸkün kapısı açıldı,
Ebû Bekr'in rûhu çıktı.
Ve bana hitâben;
"Yâ Cebrâîl, hemen secde eyle. Sakın muhâlefet etme!" dedi.
Bunu üç kerre tekrar etti.
Sırtıma üç kerre vurdu.
Bendeki kibir, inât gitti.
Hemen secde eyledim. Bendeki o kibr iblîse intikâl edip, Âdeme secde etmedi. Ebedî tard edilip, mel'ûn oldu ve ben de ebedî seâdete kavuÅŸtum".
Bunları söyleyip;
"Yâ Muhammed! Ebû Bekr bu ÅŸekilde bana hoca olmuÅŸtur" dedi.

EÄžER DOST EDÄ°NSEYDÄ°M

Hazret-i Ebû Hüreyre'nin (radıyallahü anh) rivâyet ettiÄŸi bir hadîs-i ÅŸerîf var.
Resûl-i Ekrem;
"Ebû Bekr'in malının fâide verdiÄŸi gibi, bir kimsenin malı bana fâide vermedi. EÄŸer dost edinseydim, Ebû Bekr'i dost edinirdim. Lâkin bilmiÅŸ olun ki, sizin sâhibiniz, Allahü teâlâ hazretlerinin dostudur" buyurdu.
Hazret-i Ömer de;
"Ebû Bekr bizim seyyidimiz, hayırlımızdır ve Habîb-i Ekrem hazretlerine cümlemizden sevgilidir" buyurdu.