(Dünden devam)
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) oÄŸlu Abdullaha; "Cenâzemi kıldıktan sonra, tekrar ÂiÅŸe-i Sıddîka'nın huzûruna var izin iste. Evvelce benden utanıp izin vermiÅŸ olabilir" buyurdu.
Sonra ayağa kalktı.
Abdestini alacaktı.
Namazını kılacaktı. O ânda dikilen yerler söküldü ve yere düÅŸtü.
Dostlarına;
"Elvedâ! Hakkınızı halâl edin, tekrâr görüÅŸmemiz kıyâmete kaldı" dedi.
Ve ÅŸehâdeti söyleyip, rûhunu teslîm etti.
Ve Onu yıkadılar.
Namazını kıldılar.
OÄŸlu hazret-i Abdüllah ÂiÅŸe-i Sıddîka hazretlerine gitti. Babasının tembih ettiÄŸi gibi tekrar izin istedi.
Hazret-i ÂiÅŸe aÄŸladı.
GözyaÅŸları döktü.
Hazreti Abdullaha döndü ve; "Yâ Ömer! Adâleti hayâtında da, ölünce de elinden bırakmadın. O yeri sana hibe etmiÅŸtim. Kararım deÄŸiÅŸmez" buyurdu.
Abdullah teÅŸekkür etti.
Acele cenazeye geldi
Hazret-i Ömer'in (radıyallahü anh) mubârek cenâzesini Ravda-i mutahhera kapısına getirdiler.
Birisi ileri varıp;
"Esselâmü aleyke yâ Resûlallah! Ömer'i getirdik. Ä°zin var ise, ravda içine defnedeceÄŸiz" dedi.
O an bir ses iÅŸitildi.
Cümle eshâb iÅŸitti.
Resûlullahın sesiydi.
"Yârimi benim yanıma getiriniz!" buyuruyordu.
Ravda kapısı açıldı.
Eshâb bunu da gördü.
Hazret-i Ebû Bekr (radıyallahü anh) hazretlerinin sol yanında hazırlanmış bir yer vardı. Mübârek cenâzesini oraya koydular. Hattâ ravda'dan yana bir el gördüler ki, hazret-i Ömer'in boynuna dolandı.