Abdülmuttalib yıllar önce; "Yâ Rabbî! Bana on oğul verirsen, birini senin için kurban edeceğim" diye nezr etmişti.
Seneler geçti.
On oğlu oldu.
İçlerinden en fazla Abdullah'ı seviyordu. Çünki Nûr-u Muhammedî onun alnında parlıyordu.
Bir gece, rüyâsında:
"Ey Abdülmuttalip! Adağını yerine getir!" diye ses duydu.
Uyanıp;
"Bu, rahmânî rüyâ" dedi.
Bir koç kesti.
İkinci gece yattı.
Yine îkaz edildi:
"Daha büyüğünü kes!"
Uyanıp, sığır kesti.
Üçüncü gece yine bir îkaz:
"Daha büyüğünü kes!"
Merak etti.
Ve sordu:
"Ondan büyüğü nedir?"
Gâibten;
"Hani sen, "On oğlum olursa, birini kurban edeceğim" demiştin ya. İşte o adağını yerine getir!" denildi.
Uyanınca hâtırladı.
Oğullarını topladı.
Yıllar önce yaptığı adağını onlara bildirdi ve; "Evlâtlarım! Birinizi kurban etmem gerekiyor" dedi.
Hiç îtiraz etmediler.
Hepsi bir ağızdan;
"Canımız Allah yoluna fedâ olsun!" dediler. İyi de hangisini kurban edecekti?
Hemen kur'a çekti.
Abdullah'a çıktı.
En çok sevdiği bu ciğerpâresinin eline yapışıp geldi "Beytullah"ın yanına.
Elinde bıçak vardı.
Abdullah'ı yatırdı.
Kureyşin ileri gelenleri toplanmış hayret dolu bakışlarla onu seyrediyorlardı. (devamı yarın)