Birgün, hazret-i Fahr-i kâinât'ın huzûr-u ÅŸerîflerinde, Cebrâîl aleyhisselâm da var idi. Resûlullaha Cebrâîl aleyhisselâm geldiÄŸi zaman eshâb-ı güzînin hepsi ayak üzere dururlardı.
Yalnız bir kiÅŸi hâriç.
Hazret-i Ebû Bekr.
O oturur idi. Fahr-i âlem Efendimiz mânevî bir âleme dalmış hâlde iken hazret-i Cebrâîl ile, hazret-i Ebû Bekr iÅŸâretleÅŸtiler.
Birbirine baktılar.
Tebessüm ettiler.
Resûl-i Ekrem (sallallahü aleyhi ve sellem) hazret-i Cebrâîl'in hazret-i Ebû Bekr ile iÅŸâretleÅŸtiÄŸini gördü.
Dikkatini çekti.
Hazreti Cibrîl'e;
"Yâ kardeÅŸim Cebrâîl, Ebû Bekr ile böyle iÅŸâretleÅŸmenizin hikmeti nedir?" diye sordu.
Hazret-i Cibrîl;
"Bir ÅŸey yoktur yâ Resûlallah!" dedi.
Tekrâr sordular.
Åžöyle arz eyledi:
Hak Sübhânehü ve teâlâ hazretleri, yeri ve göÄŸü, arÅŸ'ı ve kürsî'yi, Cennet ve Cehennemi yaratmazdan evvel, Cebrâîl nâmında yetmiÅŸbin melek yaratmış idi.
Sonra bunlara sordu;
"Siz kimsiniz, ben kimim?"
Cevap veremediler.
Hepsini helâk etti.
Sonra beni yarattı. Bana da sual etti. Ben de cevap veremedim. Tam helâk olacaktım ki, Ebû Bekr'in rûhunu gördüm.
Yanıma geldi.
Bana acıyıp;
"Hak teâlâ'nın suâline; "Yâ Rabbî! Sen Hâlıksın, ben senin bir zaif mahlûkunum" diye cevap ver" dedi.
Aynısını söyledim.
Böylece kurtuldum.
Ä°ÅŸte yâ Resûlallah! O Allah hakkı için ki, Ondan gayri Allah yoktur. Ben Ebû Bekr'in âzâdlısıyım" dedi.