Birgün hazret-i Ebû Bekr ile hazret-i Ömer (radıyallahü anhümâ) bir husûs için, birbiriyle münâzea ettiler. Hazret-i Ebû Bekr hazret-i Ömer'e bir miktâr sert söyledi. Ancak hemen piÅŸmân olup, hazret-i Ömer'den özürler diledi.
O kabul etmedi.
Ayrılıp eve gitti.
Hazret-i Ebû Bekr gördü ki, hazret-i Ömer afv etmedi. Bu üzüntü ile, hazret-i Habîbullahın huzûrlarına vardı. Habîb-i ekrem (aleyhisselam) hazret-i Ebû Bekr'i üzüntülü görünce;
"Yâ Sıddîk niçin üzgünsün?" diye sual ettiler.
O hadiseyi anlattı.
ÜzüldüÄŸünü erzetti.
Sonra da ağladı.
Server-i âlem (aleyhisselâm) üç kere; "Yâ Rabbî! Ebû Bekr'in ve Ömer'in bütün günâhlarını afv eyle" diye duâ buyurdular.
MeÄŸer hazret-i Ömer de (radıyallahü anh) hazret-i Ebû Bekr'in ricâsını kabûl etmediÄŸine piÅŸmân olmuÅŸtu.
Çok da üzülmüÅŸtü.
Tövbe istiÄŸfar etti.
Ve Server-i kâinâtın huzûr-ı ÅŸerîflerine gelip yüz sürdükte, gördü ki, bir tarafta hazret-i Ebû Bekr oturur. Bir tarafında hazret-i Ebüdderdâ oturur.
Bir yere çöküverdi.
Başını önüne eÄŸdi.
Server-i âlem üçüne bakıp;
"Hak teâlâ hazretleri beni size Peygamber gönderdi, inanmadınız. Ebû Bekr inanıp, bana cânı ile, malı ile yardım etti. Niçin bu arkadaşımı üzersiniz. Bilmez misiniz ki, Ebû Bekr'e hürmet, bana hürmettir. Onun hâtırını gözetmek, benim hâtırımızı gözetmektir" buyurdu.
Hazret-i Ömer dinledi.
Sıddîk'ın yanına geldi.
Hazret-i Ebû Bekr de karşılayıp, birbiriyle müsâfeha edip, karşılıklı özür dilediler.