(Dünden devam)
Osmân Hârûnî hazretleri onlara; "Allahü teâlânın önemsiz bir mahlûku olan ve az bir su ile sönebilecek olan ÅŸu ateÅŸe tapmaktan maksadınız nedir? dedi.
Cevap vermediler.
Hattâ Ona kızdılar.
O da onlara kızıp;
"AteÅŸ, cenâb-ı Hakk'ın âciz bir yaratığıdır. Onun ve her ÅŸeyin sâhibi yalnız Allahü teâlâdır. Niçin Allaha tapmıyorsunuz? Allahü teâlâya taparsanız ebedî kurtuluÅŸa kavuÅŸursunuz" dedi.
Mecûsîler kızdılar.
Başkanları da kızdı.
Ve cevap verip;
"AteÅŸin, bizim dînimizde yeri büyüktür. Biz ona, kıyâmet günü bizi yakmasın diye ibâdet ediyoruz" deyince, Osmân Hârûnî hazretleri; "O ateÅŸe elini sok da yakmasın" dedi.
BaÅŸkan cevâben;
"Sokmam" dedi.
"Neden?" deyince;
"Çünki ateÅŸin âdeti yakmaktır. Buna kim karşı gelebilir?" dedi.
Osmân Hârûnî;
"AteÅŸ de Allahü teâlânın emrindedir. O'nun izni olmadan bir saç telini bile yakamaz" dedi.
Sonra adama yaklaştı.
Oğlunu kucağına aldı.
Besmele çekerek;
"Ey ateÅŸ! Ä°brâhim'in üzerine serin ve selâmet ol" meâlindeki âyet-i kerîmeyi okuyarak ateÅŸin içine girdi.
O ateÅŸte kayboldu.
Sonra çocukla çıktı.
YaÅŸlı râhib bunu gördü. Sevince garkoldu. Etrâfındakiler de sevindiler. Ve ateÅŸin içinde ne gördüÄŸünü çocuÄŸa sordular.
O çocuk;
"Åžeyhin sâyesinde bir bahçede oynadım" diye cevap verdi. Mecûsiler bu kerameti görüp, toptan Müslüman oldular.