Dünden devam)
Ahmed Nâmıkî Câmî hazretleri, Hâce Mevdûd'a: "Ä°limsiz evliyâlık hiçtir. Her ne kadar mârifet ilimlerini kemâl derecede biliyorsan da, ilm-i zâhirde de kemâl derecede olman lâzımdır" dedi.
O bu nasîhati dinledi.
Ve öyle hareket etti.
Ayrılıp evine döndü.
Ancak yol kenarında bir ÅŸahsın; "Yâ Mevdûd! Yâ Mevdûd!" diye seslendiÄŸini duydu. O kimsenin kim olduÄŸunu merak etti.
Yanına gitti.
Hâlini sordu.
O kiÅŸi cevâben;
"Uzun zamandır gözlerim görmüyor. Åžifâ için Allaha yalvarıyordum ki gâibten; "Mevdûd ÇeÅŸtî sevgili kulumuzdur. Onu vesîle ederek duâ edersen gözlerin açılır" diye bir nidâ geldi" dedi.
O, bu sözleri duydu.
Elini gözlerine sürdü.
Gözleri derhal açıldı.
Aynı sene zâhirî ilimlere devâm etmek için Belh'e gitti. Onun geldiÄŸini iÅŸitenler karşılamaya çıktılar. Ona çok saygı ve hürmet gösterdiler. Sohbetleriyle bereketlendiler.
Kimileri haset etti.
Onu çekemediler.
Ä°mtihana yeltendiler.
Aralarından dörtyüz kiÅŸi topladılar. Bir Cumâ günü Belh Câmiinde namazdan sonra, kendisine zâhir ilminin en zor meselelerden sordular. Cevap veremeyip rezîl olacağını düÅŸünüyorlardı.
Ama öyle olmadı.
Hepsini cevapladı.
Şaşırıp kaldılar.
Bunun üzerine;
"Siz bu kadar ilim sâhibi olduÄŸunuz hâlde niçin kasîde dinliyorsunuz?" dediler. (devamı var)