Hâce Mevdûd (rahmetullahi aleyh) Belh'ten talebeleriyle Buhârâ'ya doÄŸru yola çıktı. Bir nehre geldiler. Bir kayık çalışıyor, yolcuları ücretle karşıya geçiriyordu.
Ancak mâni çıktı.
Hiç parası yoktu.
Gençlere sordu. Onlarda da yoktu. Kayık sâhibi; "Parasız karşıya geçirmem" dedi. Kayıkla geçemiyeceklerini anlayan Hâce Mevdûd hazretleri durdu.
Besmele çekti.
Nehre yürüdü.
Talebelerine;
"Beni tâkib edin!" dedi.
Ve göz açıp kapayıncaya kadar selâmetle karşı kıyıya geçtiler. Bunu gören kayık sâhibi piÅŸmân olup, özür diledi ve talebelerinden oldu.

ÖLÜM DEÅžEĞİNDE

Mevdûd-i ÇeÅŸtî hazretleri, ölüm döÅŸeÄŸinde iken sık sık başını kaldırıp kapıya bakıyordu. O esnâda nûrânî yüzlü, temiz elbiseli bir zât içeriye girdi.
Selâm verip oturdu.
Elinde bir şey vardı.
YeÅŸil renkli bir ipek.
Üzerinde birkaç satır yeÅŸil yazı bulunan o ipek parçasını Mevdûd-i ÇeÅŸtî hazretlerine verdi.
O hürmetle aldı.
Saygıyla baktı.
Yazıyı okudu. Ve gözlerinin üzerine koyup rûhunu teslîm etti. Vefâtında doksanyedi yaşındaydı. Cenâzesi yıkanıp, kefenlenip, musallâ taşına kondu. Pek çok Velînin ruhları da vardı.
Namazını kıldılar.
Kabrine koydular.
Görülmüyorlardı.
Ama sesleri duyuluyordu. Tâbut, Allahın izniyle havadan kabre kadar gitti. Bu kerâmeti gören binlerce gayr-i müslim îmânla ÅŸereflendiler.