Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) dört yaşına girince, süt anne Halîme hâtun bu büyük emâneti sâhiplerine iâde etmek için, bir gurup insanla çıktı yola.
Bir yere geldiler.
Ve mola verdiler.
Halîme hâtun bir ihtiyaç için, nur yavrusunu yol arkadaÅŸlarına bırakıp ayrıldı.
Ä°ÅŸini halleti.
Geri geldi.
Ancak geri döndüÄŸünde dünyâ başıma yıkılmıştı.
Yavrusu yoktu.
KaybolmuÅŸtu.
Târifsiz bir telâÅŸa kapıldı.
Ne yapacağını şaşırdı.
Aklını kaçıracaktı.
Mecnun gibi saÄŸa sola koÅŸuyor, önüne çıkana yavrusunu soruyordu:
"Yavrumu gördün mü?"
"Hayır görmedim"
Cevaplar hep aynıydı.
"Hayır görmedik!"
YüreÄŸinden vurulmuÅŸtu.
Bir ara yaşlı bir adam yaklaşıp sordu:
"Hanım, derdin nedir?"
"OÄŸlumu kaybettim".
"Üzülme, ben onu bulacak birini biliyorum".
"Kimdir o?"
"Hübel" dedi.
Ve yanına gidip;
"Ey tanrım! Bu kadın, oÄŸlu Muhammed'i kaybetmiÅŸ. Onu çocuÄŸuna kavuÅŸtur" diye yalvardı.
O Muhammed dedi.
Hübel yere yıkıldı.
Ardından öbürleri.
Ne kadar put varsa patır patır yerlere serildiler.
Hepsi de;
"Muhammed aleyhisselâmın dîni, bizim gibi sahte tanrıların sonu olacaktır!" diyorlardı. (devamı yardın)