Ä°bni Saîd-ül Gaffârî adında bir kimse var idi. Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) ÅŸehâdet ÅŸerbetini içtikten sonra, seâdethânelerine girdi.
Bir asâyı gördü.
Efendimize âitti.
Resûl-i ekrem, onu hazret-i Osmân bin Affân'a hediye etmiÅŸlerdi. Onun için çok kıymetliydi. Fakat adamın gözü dönmüÅŸ, birÅŸey göremiyordu.
Onu eline aldı.
Dizine dayadı.
Kırmak istedi.
Orada hazır olanlar; "Sakın ola bu mubârek asâyı kırmayasın. Zîrâ Fahr-i âlem hazretlerinden kalmıştır" dediler.
O da vazgeçti.
Asâyı kırmadı.
Lâkin küstâhlık edip, onu kırmak istediÄŸi için, ayağında bir hastalık zuhûr edip, günden güne arttı ve o dertle ölüp gitti. Hak teâlâ, dostlarına ihânet edenlerin, dünyâda da, âhırette de haklarından gelir.

Dünya fitne doldu

Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) ÅŸehâdetine gelinceye kadar bu ümmet arasında fitne yoktu.
Vaktâ ti o ÅŸehîd oldu.
Dünyâ fitne ile doldu.
Fitnenin sonu Deccâl ile son bulsa gerektir. Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) Hazretlerinin ÅŸehâdetinden bir kimsenin gönlüne, bir zerre sürûr gelse felâkettir.
Deccâl'a yetiÅŸirse.
Deccal'a tâbi olur.
Yok eÄŸer Deccâl'a yetiÅŸemezse, kıyâmet günü, Deccâl ile haÅŸr olmaktan korkulur.
Ne'ûzü billah.
Allah korusun.
Allahü teâlâ, müslümanları, Sahâbe-i kirâma zerre miktârı kin gütmekten, hele Hulefâ-i râÅŸidîn'e düÅŸmanlıktan hıfz eylesin. (radıyallahü anhüm ecmaîn)