İbni Saîd-ül Gaffârî adında bir kimse var idi. Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) şehâdet şerbetini içtikten sonra, seâdethânelerine girdi.
Bir asâyı gördü.
Efendimize âitti.
Resûl-i ekrem, onu hazret-i Osmân bin Affân'a hediye etmişlerdi. Onun için çok kıymetliydi. Fakat adamın gözü dönmüş, birşey göremiyordu.
Onu eline aldı.
Dizine dayadı.
Kırmak istedi.
Orada hazır olanlar; "Sakın ola bu mubârek asâyı kırmayasın. Zîrâ Fahr-i âlem hazretlerinden kalmıştır" dediler.
O da vazgeçti.
Asâyı kırmadı.
Lâkin küstâhlık edip, onu kırmak istediği için, ayağında bir hastalık zuhûr edip, günden güne arttı ve o dertle ölüp gitti. Hak teâlâ, dostlarına ihânet edenlerin, dünyâda da, âhırette de haklarından gelir.

Dünya fitne doldu

Hazret-i Osmân'ın (radıyallahü anh) şehâdetine gelinceye kadar bu ümmet arasında fitne yoktu.
Vaktâ ti o şehîd oldu.
Dünyâ fitne ile doldu.
Fitnenin sonu Deccâl ile son bulsa gerektir. Hazret-i Osmân (radıyallahü anh) Hazretlerinin şehâdetinden bir kimsenin gönlüne, bir zerre sürûr gelse felâkettir.
Deccâl'a yetişirse.
Deccal'a tâbi olur.
Yok eğer Deccâl'a yetişemezse, kıyâmet günü, Deccâl ile haşr olmaktan korkulur.
Ne'ûzü billah.
Allah korusun.
Allahü teâlâ, müslümanları, Sahâbe-i kirâma zerre miktârı kin gütmekten, hele Hulefâ-i râşidîn'e düşmanlıktan hıfz eylesin. (radıyallahü anhüm ecmaîn)