Enes bin Mâlik (radıyallahü anh) rivâyet eder. Resûlullah (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretleri buyurdular ki: Biz kıyâmette dört süvâri oluruz.
Halk perîÅŸandır.
Aç ve susuzdur.
Hem çıplaktırlar.
Ben kendi bineÄŸim olan Burak üzerine binerim. Sâlih Nebî kendi devesi üzerine biner. Fâtıma, benim asbâ adlı devem üzerine biner. Alî bin Ebî Tâlib Cennet develerinden bir deve üzerine biner.
Başında tâc vardır.
Ve önümde yürür.
"Lâ ilâhe illallah. Muhammedün Resûlullah!" diye nidâ eder. Melekler, önünden geçerken; "Bu, bir mukarreb melektir" derler.
Öyle sanırlar.
Hak katından;
"Ey mahÅŸer halkı! Bu, mukarreb melek veyâ Peygamber deÄŸildir. Bu, Alî bin Ebî Tâlib'dir!" diye nidâ edilir.
Haztet-i Alî iÅŸitir.
ArÅŸ önüne gelir;
"Yâ Rabbî, her kim beni sever, muhabbet ederse, senin zâtına muhabbet edip sever" diye nidâ eder.

BEN ONLARI SEVMEM

Hazret-i Alî buyurur ki: "Çok kimseler benim yüzümden helâk olurlar. Bâzısı beni ifrâtla severler. DiÄŸer Sahâbe-i güzîne buÄŸz ederler. Ben onları sevmem.
Kimi beni sevmez.
DüÅŸmanlık ederler.
DiÄŸer Sahâbeleri severler. Bu iki tâife de Cehennem ehlidir" buyurdu.
Sözüne devamla;
"Ben peygamber deÄŸilim. Bana vahiy nâzil olmaz. Allahü teâlâ ne emrederse, ona uyarım. Sizin de uymanız farzdır. Ä°steseniz de istemeseniz de yapmanız lâzımdır" buyurdu.