Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Eshâbiyle bir bahçede oturmuÅŸ yemek yiyorlardı.
Bir câriye geçti oradan.
Harpte esir alınan kadın kölelere "câriye" denirdi.
Eshab dikkat ettiler.
Câriye Efendimizi gördü.
Önlerine gelip;
"YediÄŸinden bana da ver!" deyiverdi.
Sahâbe ÅŸaşırdılar.
Efendimiz, önündeki yemekten bir lokma alıp, uzattılar o kadına.
Lâkin câriye;
"Hayır, onu istemiyorum" dedi.
"Ya ne istiyorsun?"
"AÄŸzında çiÄŸnediÄŸinden".
Eshâb daha da ÅŸaşırdılar.
Resûl-i kibriyâ onu kırmadılar.
Ä°stediÄŸini verdiler.
Kadın, Resûlullah Efendimiz'in (sallallahü aleyhi ve sellem) elinden o lokmayı alıp da yediÄŸi anda hâlinde âni bir deÄŸiÅŸiklik oldu.
O edebsiz hâli gitti.
Çok piÅŸmân oldu.
Utandı yaptığından.
Kızardı, bozardı.
Önüne bakarak sür'atle uzaklaÅŸtı o yerden.
O günden sonra "edeb hayâ" timsali bir hanımefendi oldu.
Öyle ki, edeb ve terbiyesiyle parmakla gösteriliyordu o havâlide

YÜZÜNÜ OKÅžAMIÅžTI

Efendimiz (aleyhisselâm) çocuk sahâbîlerden hazret-i Katâde'nin (radıyallahü anh) yüzünü sevgiyle okÅŸamışlardı bir gün.
O an yüzü deÄŸiÅŸti.
Bir parlaklık geldi.
Öyle ki, akranı arasında hemen farkedilirdi. O parlaklık, ölünceye kadar da hiç gitmedi Ondan.