Câhiliyet devrinde Arabistan'da "vahÅŸî bir âdet" vardı ki, doÄŸan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi.
Bir karı koca vardı.
Bir kızları olmuştu.
Aynı şeyi yapmışlardı.
Ama ikisi de îmân edince, o yaptıklarını hâtırlayıp, gözyaşı dökerlerdi.
Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) hazretleri onların hâline vâkıf olunca, onlarla birlikte o bebeÄŸin gömüldüÄŸü yere gittiler.
Kabre yaklaştılar.
O bebeÄŸe ismiyle hitâb ettiler:
"Ey filâne!"
Cevap geldi:
"Buyurun yâ Resûlallah!"
Efendimiz;
"Ey kızım! Annen baban senin için gözyaşı döküyorlar. Ä°ster misin ki duâ edeyim, dirilip annene babana kavuÅŸasın?" buyurdular.
Cevap geldi.
Ama menfî idi.
Bebek kabrinden;
"Ä°stemem yâ Resûlallah. Burada rahatım. Ä°yi ki dünyâdan kurtulmuÅŸum. Ben Rabbimi, onlardan daha merhametli buldum" diyordu.
Anne baba duydular.
Sevince garkoldular.

Lütfen inin üzerimden!

Bir gün Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) Sebir dağı'na çıkmışlardı.
DaÄŸdan bir nidâ iÅŸitti:
"Ey Allah'ın Resûlü!"
Etrâfına bakındı.
Kimsecikler yoktu.
Ses daÄŸdan geliyor ve;
"Yâ Muhammed! Lütfen inin üzerimden. Zîra burada müÅŸrikler size bir zarar verirlerse, Rabbim beni azarlar!" diyordu.