Ebû Bekr Havrânî (rahmetullahi aleyh) anlatır:
Bir gece Server-i âlem (sallallahü aleyhi ve sellem) Efendimiz'i rüyâmda gördüm.
Yanına vardım.
Ve kendilerine;
"Yâ Resûlallah! Evliyânın yoluna yapışmak istiyorum. İzin verirseniz size bîat edeyim. Bana tövbe ettirin, mürşidim olun!" dedim.
Cevap bekledim.
Resûl-i Ekrem;
"Ben senin Peygamberinim! Var, Ebû Bekr'i mürşid edin, Ona bîat eyle" buyurdu.
Dönüp baktım.
Ebû Bekr de orada idi.
Efendimiz Ona döndü.
Ve beni gösterip;
"Yâ Ebâ Bekr, buna büyüklerin yolunu göster. Onun mürşidi ol. Onu doğru yola irşâd eyle" buyurdu.
Ben bunu işittim.
Çok sevindim.
Hazret-i Ebû Bekr'e vardım.
Önünde diz çöktüm.
Bana tövbe verip, düâ eyledi.
Başıma külah koydu.
Arkama hırka giydirdi.
Belime kuşak bağladı.
Ve arkamı sığadı.
O anda çok rahatladım.
Zîra vücudumda ağrı, ayrıca çıban ve sivilceler vardı.
Bana çok sıkıntı verirlerdi.
Hazret-i Ebû Bekr'in (radıyallahü anh) mubârek eli sırtıma temas edince, o sivilceler ve çıbanlar kayboldu.
İzleri bile kalmadı.
Ağrılarım dindi.
Rahatladım.
Çok sevindim.
O sevinçle uyandım.
Gördüm ki, ağrlarım gitmiş.
Bedenim sıhhat bulmuş.
O hırka, kuşak ve külahı da önümdeydi.