Peygamber Efendimiz insanlara olduğu gibi, her can taşıyan mahluka da acır, şefkat ederdi. Hayvanlara, eliyle su kabını tutar, içip doymasını beklerdi. Bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübarek eliyle silerdi.
Hem mütevazıydı.
Hem de heybetliydi.
● ● ●
Bir gün huzuruna bir kimse geldi.
Bir derdini arzedecekti.
Ancak mübarek yüzüne bakınca heybetinden terlemeye başladı.
Korkuya kapıldı.
● ● ●
Efendimiz anladılar.
O kimseye bakıp "Sıkılma! Ben hükümdar değilim. Ben, kurumuş et yiyen bir kadının oğluyum. Herkes gibi yer içer, yorulur otururum" buyurdu.
Adam bunu işitti.
O korkusu gitti.
Ve derdini açabildi.
● ● ●
Ekseri mahzun idi.
Sebebini sorarlardı.
"Benim gördüğümü siz görseydiniz, az güler çok ağlardınız" buyururdu.
Allahü teâlâ Ona "İste vereyim" buyurdu.
Ama O, dünya serveti istemedi.
● ● ●
Peygamber Efendimiz (sallallahü aleyhi ve selem), Allahü teâlânın Habibi olduğu hâlde Allah'tan en fazla korkan da yine O idi.
Bir gün eshabına "Allahü teâlâdan en çok korkanınız benim" buyurmuşlardır.
● ● ●
Bu korku sebebiyledir ki namaza başlayınca "göğsünün hırıltısı" işitilir; "su fokurdar" gibi sesler duyulurdu. Nitekim Aişe-i Sıddıka validemiz, bu sesi daima işittiğini haber vermiştir.